1-2’tje: brullen maar

Hi Peet,

Ben jij van het weekend ook zo vaak benaderd via tweets, Facebook en whatsApp’s over ons vermeende vertrek (Gelrecollectief) uit het gebouw Hertog van Gelre? Dit naar aanleiding van het artikel in De Stentor? Gelukkig blijven we voorlopig gewoon zitten waar we zitten, de afspraken met de verhuurder daarover zijn prima. Gelukkig ook maar, want ik merk dat mijn opdrachten weer aantrekken in aantal. Misschien ligt mijn focus weer meer daar, misschien trekt de markt, de economie toch weer aan. Wie zal het zeggen? Ik merk dat ik het weer fijn vind om mijn camera te pakken en te doen waar mijn kwaliteit ligt: mooie portretten schieten.

In ons vak, en dan bedoel ik in dit geval niet het fotograferen, maar het brengen van nieuws, kun je je soms afvragen of je dingen moet verzwijgen, in het belang van de persoon van onderwerp. Wat is belangrijker, het belang van de persoon, of de nieuwswaarde die het voor je publiek heeft? En wat bepaalt dan precies die nieuwswaarde? Hoort sensatie daarbij? Het is een dunne scheidslijn.

Ook een dunne scheidslijn is die tussen tranen van vreugde en verdriet. Ik zie en voel een boel rottigheid om me heen, ziekte en verdriet bij vrienden en bekenden. Ook weer fysieke mankementen bij mezelf, die me kwetsbaar en afhankelijk maken. Wat ik haat!! Maar ook zoveel prachtige dingen die gebeuren, ijzersterke vriendschappen, prachtige Olympische momenten. Momenten waarop we als natie genieten. Momenten waarop we als land gewoon blij zijn met zo’n spontaan, enthousiast en hartelijk Koningspaar.

Terwijl ik dit schrijf, is het zo’n avond waarop ik om alles jank. Maakt niet uit, mooi, verdrietig, ontroerend, de sluizen staan open. Ik weet niet of jullie mannen daar ook last van hebben, wij vrouwen kunnen dat. Zo’n avond waarop je alles even lekker tot je door laat dringen. Man naar zijn sport, puber boven, in bad of in bed, en hup….. Daar gaat het. Ik geef er vandaag maar even aan toe. Geeft niks en het lucht best een keer op. Tegen de tijd dat deze blog gepubliceerd wordt, zit ik lekker met mijn vriendinnen te lunchen. En dan brullen we. Van verdriet misschien, maar zeker van de lach. Want ook dat kunnen wij, vrouwen.

Liefs,

Jook