Alweer politiek

‘Samen’ heet het kunstwerk bij het Lukas (Gelre) ziekenhuis en als er één plek is waar we het alleen samen redden is het hier wel.

Mijn fanclub heeft zich de afgelopen tijd afgevraagd waar Edward – that’s me – toch uithing en waarom er geen stukjes meer verschenen?
Wel, ik was bijna dood en heb na een ziekbed van vier weken nog drie weken in het ziekenhuis doorgebracht.

Een onverwacht ziekbed kan iedereen overkomen. Daar kan je niets aan doen. De verzorging die dan volgt is echter iets waar we wel met zijn allen voor kiezen en die is diep droef. Niet de zusters en de broeders. Die zijn geweldig en proberen de moraal hoog te houden. Ze zijn alleen met te weinig. Zo kan het rustig twintig minuten duren voordat er gereageerd wordt op een belletje. De vraag is of dat is wat wij willen? Het is bijna 2020 en pas in 2030 is de vergrijzing op zijn top. Ik ben dan 75 en zit er niet naar uit te kijken.

We – eh jullie – stemmen in meerderheid rechts (VVD, PVV en FvD) en die willen een markteconomie. Zit wat in maar zeker niet geheel doorgevoerd in de zorg. Tegen zo weinig mogelijk kosten zoveel mogelijk inkomsten. Dat is mooi als het om auto’s gaat maar in de zorg gaat het om mensen. Een zorgfonds zoals de SP wil gaat het ook niet worden volgens mij daar dan de prestatiedruk wegvalt en daar worden mensen gemakzuchtig door. Iets in het midden misschien. Ik hou wel van het midden. Een paar regels waar minimaal aan voldaan moet worden.

Bijvoorbeeld:

• binnen vijf minuten moet er een broeder of zuster aan het bed staan als er gebeld wordt
• niet voorbij rennen met een “ik kom zo” en het belletje uitdrukken. Daarna wordt het vergeten
• geen piepende deuren en gebroken noodlijnen (toilet) die niet gerepareerd worden

Vooral tijd en aandacht voor de patiënt zijn erg belangrijk. En nogmaals de broeders en zusters proberen dat wel maar zijn simpelweg met te weinig.

Opnieuw rijst dan bij mij de vraag waarom zoveel mensen voor welvaart in plaats van welzijn kiezen? Natuurlijk kunnen ze niet zonder elkaar en dat is dan ook gelijk de reden dat extreem kiesgedrag geen hout snijdt of dat nu naar links of naar rechts is. Ik zou zeggen twee midden partijen. D66 voor de rechts denkende medemens en de PVDA voor de links denkende medemens. Waar het D66 betreft heb ik (links) niet zoveel tegen het marktdenken en dat wordt dan door de PVDA weer in balans gehouden door het socialistisch gedachtegoed. Binnen die partijen vormen zich dan actiegroepen die bijvoorbeeld voor dieren of voor ouderen opkomen en zo heb je binnen het huidige politieke stelsel de beste garantie voor een mooie samenleving. Venezuela is misschien wel het mooiste voorbeeld dat het – geheel over rechts of geheel over links – fout gaat. In Nederland hebben we vooral de neiging om voor iedere gedachte een partij op te richten terwijl die gedachte als actiegroep vaak veel efficiënter kan zijn. Politiek is een log orgaan en hoe meer partijen en partijdisciplines er zijn, hoe logger het wordt. Waarom hebben we bijvoorbeeld een vijftig plus partij? Veertig plus, dertig plus en zestig plus kan ook. Wat een flauwekul. Een politieke partij moet in de gehele breedte het land besturen en nogmaals: voor dit soort groepen werkt een actiegroep veel  efficiënter.

Het is allemaal politiek en denken dat bijvoorbeeld de VVD of rechtser goed is voor de staatskas en de welvaart, is tevens denken dat het rustig twintig minuten mag duren voordat er een broeder of zuster aan het bed verschijnt.

Zeven weken ziek waarvan drie in het ziekenhuis hebben mij diep bedroefd en bezorgd gemaakt. Tien tot twintig jaar geleden wisten we al dat we gingen vergrijzen en het lijkt wel alsof het ons nu rauw op het dak valt. Hoe gaat dat de komende tien jaar waarin de vergrijzing alleen maar toe neemt. Iedereen is daarbij betrokken. Zelf, vader en/of moeder, opa en/of oma en andere familieleden. Gaan we het laten gebeuren of doen we er wat aan?

Aan mijn dochter – die op bezoek was – vroeg ik of ze wist waar het  beeld ´De barmhartige Samaritaan´ voor stond? Foutje in mijn opvoeding? Ach ik wilde haar – hoewel ik wel christen ben – niet lastig vallen met wat er in de ‘heilige’ schriften stond, maar dit was wel een mooi verhaal dus heb ik het haar uitgelegd. Destijds stond het voor hoe iemand een gewonde vijand hielp. Moeten we ons nu niet eens afvragen hoe wij met onze zieke landgenoten omgaan? Zijn zij verworden tot een artikel met een streepjes code waar we winst op willen maken? Denk er dan wel aan dat u zelf morgen zomaar zo’n streepjescode kunt zijn.

Tot slot wil ik nog een vette ode brengen aan de stichting Ontmoeting. Wat alle professionele organisaties in vier weken niet voor elkaar kregen lukte stichting Ontmoeting in enkele uren. Niet lullen maar poetsen zeg maar. De formulieren en vergaderingen komen nog wel indien nodig. Wat de stichting Ontmoeting uit naastenliefde voor me gedaan heeft is niet te beschrijven. Geweldig en via deze weg nogmaals bedankt. De website van de stichting vindt u hier.