Bevrijdingsverhalen: ‘Mijn rechterarm had het zwaar’

In de serie ‘Bevrijdingsverhalen’ gaan we op zoek naar de mensen achter de geschiedenis—zij die erbij waren toen Apeldoorn op 17 april 1945 bevrijd werd. Hoe kwamen ze daar, wat deden ze en hoe voelden ze zich? Voor het verhaal van vandaag, donderdag 16 april, spraken we Gilbert L. Hunter, die na de Apeldoornse bevrijding vol verbazing door de straten reed en zich afvroeg waar al die mensen vandaan kwamen.

Blijvende dankbaarheid

Voor een veteraan zijn de herinneringen aan een oorlog vaak te zwaar, te heftig; iets dat ze diep wegstoppen. In films komen veelvuldig veteranen voor die geen woord meer spreken over de oorlog. Karen Hunter, dochter van veteraan Gilbert L. Hunter herinnert zich ook dat haar vader nooit over de oorlog vertelde. 

Echter, veel veteranen, die jaren niet over de oorlog hadden gesproken en geprobeerd hadden er zo weinig mogelijk aan te denken, werden tijdens defilé’s geraakt door de blijvende dankbaarheid van Nederlanders. Het deed ze terugdenken aan mogelijk de enige herinnering die ze niet weg wilden stoppen, de herinnering aan de zegetocht door de straten van bevrijdde steden. Gilbert L. Hunter maakte het mee in Apeldoorn.

‘Alles was gelach en blijdschap’

,,Een paar kilometer ten noorden van Apeldoorn kregen we te horen dat we onze wapens neer moesten leggen. Het was maar moeilijk te geloven. Vervolgens duurde het niet lang voor er groepen mensen zich opstelden langs de weg waar we over reden. We begaven ons op het platteland en vroegen ons af waar al die mensen toch vandaan kwamen. Het werden zoveel mensen dat we moesten stoppen, omdat we anders mensen aan zouden rijden.”

De Apeldoorners bestormden de Canadese bevrijders. Ze waren die 17de april uit hun schuilkelders gekomen en vonden een andere wereld dan gister. Ze waren weer vrij. De mannen die daarvoor gezorgd hadden konden ze niet genoeg bedanken.

,,Mijn rechterarm had het zwaar te verduren die dag, zoveel handen schudde ik. Als je handen schud vanuit een rijdend voertuig vraag je jezelf soms af of je die hand nog terugkrijgt. Toch, alles was gelach en blijdschap, er hing een sfeer van grote opwinding. Mensen sprongen bij ons op de Jeep en gaven briefjes met dankwoorden en we werden bedolven onder de bloemen. We kwamen uiteindelijk de stad uit, maar niet zonder wat passagiers mee te nemen.”

In hun voetstappen

De defilés in, onder andere Apeldoorn, maakte bij Gilbert zoveel los dat hij deze herinneringen uiteindelijk in een boek goot, ‘War Memories’. Zo kon zijn dochter Karen uiteindelijk toch nog horen over de ervaringen van haar vader. Dat creëerde een honger naar meer in Karen en, na het overlijden van haar vader, heeft ze zich toegelegd op het organiseren van reizen voor kinderen van veteranen waarin ze de voetstappen van hun vader volgen. Hopelijk vinden ook zij nog steeds dezelfde dankbaarheid als Karen’s vader Gilbert deed.