Bloem de Ligny

Het meisje met de liedjes is nog altijd het meisje met de liedjes. Een beetje verlegen zit ze achter het grote harmonium. Haar stoere grote laarzen heeft ze uit gedaan. Ze staan op de grond achter haar; ze heeft ze achteloos van haar voeten af laten glijden en nonchalant van zich af gezet. Met zachte stem kondigt ze haar zeemansliedjes aan. En dan begint ze. Eerst zachtjes, maar later luider. Haar stem vult het café. Iedereen houdt de adem in. Hier gebeurt wat.

Op 12 december 1998 stond ze hier ook, maar toen in de popzaal. Met een heuse band. Haar album ‘Zink’ was net verschenen. Lovende kritieken, kreeg ze. Maar ook vragen. Een journalist zei haar eens: “Je plaat klinkt alsof je heel erg bent beïnvloed door Björk.” Het meisje zei: “Björk? Wie is dat?” Het meisje heette Bloem de Ligny en speelde de liedjes over haar eigen wereld in het grote Gigant. Ik mocht erbij zijn en was net als iedereen helemaal verliefd op haar en haar stem.

Na nog geen half uur is ze klaar. Ze staat op en drinkt haar glas thee leeg.  Later zit ze bij ons aan tafel. Gigant Café loopt leeg. Ze vertelt dat ze in Apeldoorn is geboren, maar er niets meer vanaf weet. Ik woon er al mijn hele leven. Ze vraagt wat er zo leuk is aan Apeldoorn. Ik weet niets beters te zeggen dan: “Ik woon er.” Ze lacht.
Ik herinner haar aan het optreden van meer dan elf jaar geleden. Voorzichtig vraag ik haar wat ze sindsdien heeft gedaan. Ze is naar Londen verhuisd; vandaar haar tongvalletje. Ze heeft niet zo veel meer met muziek gedaan. “Wel met malle filmpjes.” Maar er komt nieuw materiaal op cd. Trots leg ik het album van elf jaar terug op tafel. Ik vind het nog steeds een mooie plaat. Terwijl ze haar handtekening zet, vertelt ze dat ze achteraf het werken met een band niet zo leuk vond. Kleiner, zoals nu, met het harmonium dat ze geleend heeft, dat is wat ze het liefste doet.
Zo klein, zo mooi, zo lief. Net als Apeldoorn, eigenlijk.

Apeldoorn, 16 januari 2011

YouTube: Een liedje over clowns (beetje donker)