Daar sta je dan…..

Met mijn USB stick gewapend en de donkere dagen voor Kerst in het vooruitzicht hebbende sta ik in de Hema. Mijn vrouw vroeg of ik van een bestaande teamfoto een kerstkaartje wilde maken voor een aantal vrijwilligers die bij haar die week langs zouden komen voor een gezamenlijk bakkie en hun ervaringen van het afgelopen jaar te willen delen. O ja of ik ook nog tien fotolijstjes wilde halen waar vervolgens deze pretfoto in zou moeten passen. Nou dat wilde ik wel.

Foto thuis bewerkt en bij de Hema aangekomen zag ik op de bovenste verdieping dat één van twee apparaten kapot was. Ik moest geduldig mijn beurt afwachten om vervolgens 10 foto’s te laten afdrukken. De meneer die voor mij was stond al even te drukken op de diverse knoppen die het apparaat rijk was. Ogenschijnlijk zonder het gewenste resultaat, ik zag immers telkens vanuit mijn ooghoeken eenzelfde repeterende herhaling van zetten op het scherm en toetsenbord aan mij voorbij komen. De mevrouw achter de kassa keek mij af en toe goedkeurend aan althans…..ze had mij in de gaten. Alsof ze wilde zeggen: “het wil daar niet zo lukken en duurt al even maar ik heb u gezien en ik zie de klant ook bezig zijn”.

De klant (ik schat hem ongeveer eind zestiger begin zeventig) achter het apparaat bleef geduldig en keek zo nu en dan eens naar boven als het door hem gewenste bestelling en opdracht hopeloos uitbleef.

Het was warm die dag en ik had de winterjas en een sweater aan en deed mijn rits van de jas alvast open. Ik kreeg het spontaan warm van het feit dat het inmiddels al wel een 10 minuten duurde. Dat wachten en geduld opbrengen kan ik volgens mijn vrouw prima echter iets in mij begon langzaam te borrelen. Nog maar weer een herhaalde sessie op de knoppen volgde door de heer die voor mijn stond en weer volgde niet de actie die gewenst was. Hij leek het op te gaan geven, leunde nog eens van de ene op de andere voet, drukte nogmaals, echter nu wat harder, op de knoppen zodanig dat ik dacht dat hij door het digitale dashboard heen zou drukken.

Ondertussen kreeg ik het steeds warmer en was de wachttijd voor het in gebruik nemen van dit ene werkende apparaat in de Hema opgelopen tot zeker 20 minuten. Totdat de meneer in kwestie om zich heen keek. Hij begon iets wat schamper te lachen echter als een boer met kiespijn. “het wil niet lukken, ik moet meerdere van deze afbeelding hebben maar weet niet hoe dat moet”. Ik keek er, met mijn ook niet zo technische know how, even naar en drukte op een afgebeeld hamerteken. Dat bleek het ei van Columbus te zijn. De man vervolgde zijn bestelling en ik deed passend een stapje terug om “nog even” te wachten op het plaatsen van zijn definitieve bestelling. Hij pakte zijn bonnetje uit het apparaat en knikte nog even vriendelijk naar mij. Toen hij zijn weg in de Hema vervolgde riep hij: “en nog bedankt hoor”. De vrouw achter de kassa knikte tevreden en glimlachte tevreden naar mij dit keer.

Nu was ik zelf aan de beurt, tsja.. dat was ook alweer lang geleden dat ik foto’s uit de muur trok, merkte ik. Ik keek even achterom om te zien of de rij lang was die eveneens stond te wachten. Gelukkig bleek dat niet het geval te zijn. Mijn jas had ik ondertussen uitgetrokken en voelde de zweetdruppels van ik denk opwinding, spanning op mijn sweater en tevens over mijn rug hun weg naar beneden zoekende. Bah..bah…

Maar goed nu was ik aan de beurt. Stak mijn USB stick in het foto-afdrukapparaat. Ik wilde de afbeeldingen op mijn stick tevoorschijn halen echter bleek mij dit niet te lukken. Ach, foutje in het aansluiten van de USB stick waarschijnlijk. Ik plaatste de USB stick opnieuw in het apparaat. Dat moet mij toch lukken hoor ik mijzelf nog zeggen. Helaas opnieuw gaf het apparaat geen bestaande afdrukken en dus afbeeldingen weer.

Warm als het was trok ik de stick ietwat ongeduldig uit het apparaat en knikte nog even naar de kassière. Ze lachte en vroeg “wil het lukken meneer”? Ik brabbelde iets in de zin dat de afbeeldingen er niet helemaal goed op zouden staan en verliet de Hema op weg naar huis. Wat was er nou toch misgegaan dat de teamfoto van mijn vrouw er niet goed op stond. Andere conversie dacht ik nog. Ja ja.. zo ver gaat mijn know how dan ook wel weer.

Thuis aangekomen bleek i.d.d. dat ik een niet voor het apparaat herkenbare versie van de foto op de stick had gezet. Hup nieuwe foto met de juiste en leesbare versie erop en retour met de fiets naar de Hema. En wat had ik het warm, en kreeg ik het steeds warmer. Mijn sweater dreef zowat.

Weer aangekomen bij de Hema lukte het bestellen van de foto in 1x. Tevreden kon ik 3 minuten later de 10 exemplaren in ontvangst nemen. Ik fietste naar huis en merkte hoe nat van het zweet ik ondertussen was geworden. Thuis aangekomen trok ik gauw een ander droog shirt aan en hup de lijstjes erom en klaar is Wilco. Vrouw blij, ik nog blijer en een hele ervaring rijker.

Er werd vandaag weer een heel appel gedaan op mijn al dan niet aanwezige vaardigheden. Toch vraag ik mij ondertussen af wanneer de techniek ook mij zal inhalen en ik op eenzelfde wijze geconfronteerd zal gaan worden met een dergelijk apparaat en of situatie en of ik al dan niet tijdig om mij heen zal kijken om hulp te vragen. Als ik goed nadenk dan doe ik dit al met enige regelmaat en vraag dan hulp aan mijn beide kinderen. En zo is de cirkel weer rond.

Als wij elkaar dan ook een klein beetje op weg helpen en ondersteunen ook al is het maar in de vorm van een gebaar of het aanbieden van een arm tijdens het oversteken, of het geven van een klein knikje bij het geven van voorrang op de weg. Dan weet ik zeker dan wordt de wereld een stukje aangenamer en leefbaarder en voor iedereen te leven ook al heb je niet overal kennis van.

Ik wens iedereen hele fijne dagen toe!