De Busreis; vakantieblog 2

Pedro Waldenaar schreef een vijfdelige vakantieserie. De komende dagen zullen deze elke ochtend verschijnen op Apeldoorn Direct. Vandaag deel 2.

Terwijl half middelmatig opgeleid Apeldoorn naar Ibiza vliegt, een doodgewoon eiland dat 60 jaar geleden ontdekt is door een aantal halve zolen, die niet wilden deugen, staan we om circa half negen in de ochtend op het parkeerterrein van mijn favoriete restaurant McDonalds. Wij zijn in gespannen afwachting wat er gaat gebeuren.

Een bezoeker van dit geweldige restaurant raadt mij aan om seniorenkorting te vragen voor de koffie en jawel hoor: 50 eurocent voor een heerlijk kopje koffie omdat ik al ruim de 65 jaar ben gepasseerd. De vakantie begint goed: 1,50 euro korting voor een kopje koffie, het is maar dat je het weet. Tjonge, tjonge, ik heb het geluk aan mijn kont en nergens anders.

Nog maar nauwelijks tijd om de bloedhete koffie in mijn keelgat te laten verdwijnen, rijdt precies op tijd de bus het parkeerterrein op. Koffers in het onderruim en we stappen in: niks geen identificatie en wachten in de rij, rondslenteren op Schiphol, nee we stappen in de bus en de vakantie begint! Er stappen nog drie jonge jongens in en rijden maar, op weg naar het zuiden, het zonnige zuiden. Bij hen is kennelijk ook het licht doorgebroken.

Een paar uur later staan we op de verzamelplek, een groot terrein vlak onder Eindhoven. Ik kijk werkelijk mijn ogen uit: ik tel wel 50 bussen en wellicht wel zo’n duizend toeristen: gezinnen met jonge kinderen, tieners, twintigers en dertigers, ouderen. Een zeer gemêleerd gezelschap, wel veel rokers. We lopen wat rond, drinken wat in een enorm wachtlokaal en wachten op de parkeercoördinator die ons de weg wijst naar de juiste bus.

1,5 uur later maken we kennis met de juiste bus, krijgen zitplaatsen toegedeeld en stappen in. We zitten boven, achterin de bus. Achter ons een gezin met twee puberjongens en voor ons een gezin met twee lagere schoolkinderen. We worden hartelijk verwelkomd en we rijden, we rijden richting het zuiden. Ik ga er voor zitten: 16 uur busreis heen, 7 dagen hotel met ontbijt en diner, de zee aan de overkant van het hotel, elke dag 30 graden en dat voor nauwelijks enkele eurootjes! Ik neem de tijd voor, de bus en de chauffeur denkt en rijdt voor mij en ik hoef niets meer te doen: dit is voor mij vakantie.

We rijden de grens over, komen langs een rivier en ik vraag me af waar we zijn. Ik dacht Maastricht, maar mijn buurman voor me, die steeds stiekem naar mijn vrouw zit te loeren, weet te melden dat dit Luik is. Ach, doet er niet toe: ik zit in de bus, hoef niks te doen en of het nu Luik of Luxemburg is: het zal me worst wezen. Het zitten in de bus geeft mij tijd voor reflectie, geeft mij de mogelijkheid om in retraite te gaan. Ik hoef nergens meer op te letten, behalve op mijn vrouw.

We stoppen geregeld en in de vroege avond zijn we Frankrijk ingereden. Op een enorm parkeerplaats schieten de passagiers de bus uit met enorme tassen proviand. Ik blijf mijn ogen uitkijken naar de enorme hoeveelheid mensen die onderweg zijn. De zon daalt, de temperatuur eveneens en we kopen een broodje; stappen in de bus en rijden verder. Zo rijden we de nacht in en weer uit: aantal uren rijden, stoppen, broodje, wat drinken en vroeg in de ochtend zijn we in Spanje. En tijdens de nachtelijke uurtjes doe ik een ontdekking, een ontdekking, die me de hele vakantie zal bezig houden, een ontdekking die me dichter bij mezelf brengt, die me dichter bij de toekomstige keuze’s zal brengen. Wil je het weten, lees dan de komende blogs, er zijn er nog drie te gaan.

Morgen, blog 3