Die tijd hardloop?

Het is zaterdagmorgen en ik verheug me op een weekeinde met een paar afspraken en veel lummeltijd. Dit is een term van een leidinggevende die mij meer tijd gunde om te lummelen, te bezinnen en niets te doen. Ware woorden en ik snap wat hij bedoelt. Hoe komt het toch dat ik in de praktijk weinig lummeltijd heb. Heb ik het niet nodig? Gun ik het mezelf niet? Maak ik de verkeerde keuzes? Hm, stevige overpeinzingen op de zaterdagochtend. Ik besluit om eerst een warme douche te nemen, daarna een kopje koffie en dan de krant. Met de koffie en de krant loop ik naar buiten . De tuinstoelen staan precies in de zon. Een heerlijk vooruitzicht.

“Mam, waar zijn mijn voetbalschoenen?” Ik doe alsof ik het niet hoor en zeg niets. Oost-indisch doof kan zo lekker zijn. Mijn zoon loopt de tuin in en vraagt, nu iets dwingender, waar zijn voetbalschoenen zijn. “Ik weet het niet”, antwoord ik naar waarheid. Hij vervolgt zijn zoektocht en ik blijf zitten. Ik leg de krant weg en geniet van de warmte van de zon en ik denk aan mijn dierbare vriendin in Zuid-Afrika. “Die tijd hardloop” is een gevleugelde uitspraak van haar in haar prachtige Zuidafrikaanse taal. Ik vind het mooie vervanger van ons Nederlands: “ De tijd vliegt”. Zou dat komen doordat ik soms het gevoel heb dat ik hard achter de tijd aan loop?

Ik hoor in de verte een telefoon. Ik heb mezelf aangeleerd om niet altijd bereikbaar te zijn ook al ben ik bij tijd en wijle erg nieuwsgierig. “Mam, opa voor jou aan de telefoon,” meldt mijn dochter. Mijn vader van 90 wil me graag spreken. Het valt niet altijd mee om zo oud te zijn en veel lummeltijd te hebben. Ik word op de hoogte gebracht van medische dossiers, een voortdurend defecte telefoon en het warme weer. Ik luister, zet ondertussen koffie en doe alsof ik lummeltijd heb. Hoofd in de zon en even geen actie. Alhoewel geen actie? Ik wil naar de stad, de bakker heeft brood voor me gereserveerd, de auto moet gewassen worden en de wasmachine is uitgedraaid. Mijn vader heeft zijn verhaal verteld en vindt het fijn dat hij mij gesproken heeft. In de benen dan maar en aan de slag met mijn “to do” lijstje?

Ik zet de stoel helemaal in de zon, doe mijn ogen dicht en denk aan lummeltijd en “die tijd hardloop”. Sommige woorden blijven hangen, vaak uitgesproken door mensen die me inspireren. Het lijken in eerste oogopslag twee begrippen die ver van elkaar af staan. Ik ben me er plotseling van bewust dat beide bij me passen en ik geen van beide wil missen. Ik heb beide nodig om het prettig te hebben in mijn leven. Gaan ze goed samen? Wanneer ik de kunst van goede dosering kan toepassen wel. Dat lukt niet altijd. Wanneer de tijd dan weer hard loopt wordt het tijd om met behulp van lummeltijd te zoeken naar nieuw evenwicht.