Erny Green, streetwise in Muziekcafé Gigant

Achter het pseudoniem Erny Green schuilt de Utrechtse singer-songwriter Ernst Grevink, met een eigen repertoire dat raakvlakken heeft met akoestische folk, blues en country, een genre dat tegenwoordig ook wel americana genoemd wordt. (wikipedia).

Samen met Thijs Heij trad hij zondag op in het Muziekcafé van Gigant. Een heerlijke rauwe stem (beetje Waits, beetje Springsteen, om een idee te geven), roken, biertje en een attitude…….. want Erny heeft al het “leven” als straatmuzikant ervaren. Alhoewel hij daarna nog veel podium optredens heeft gehad lijkt het alsof hij een daarbij opgelopen boosheid niet is kwijtgeraakt. Hij is aardig, maar ook glipt er zo af en toe toch zo’n “humor” afzeikertje richting publiek tussendoor. Je hoort dat leven ook terug in zijn liedjes. Teksten die over het leven gaan, over de harde kant, het cynisme, de uitzichtloosheid, maar ook over de liefde waar zo naar gezocht wordt. Zijn repertoire was hoofdzakelijk Engelstalig en gingen evenals zijn twee Nederlandstalige liedjes die we hoorden (Naakte man op de Pier en De Nacht) duidelijk over de ervaringskant van het leven. Het eerste couplet van De Nacht bijvoorbeeld:

De laatste trein rolt binnen en het wordt al stiller hier. 
Daar gaan de laatste stakkers met hun koffers vol papier. 
Ik schreeuw ‘krijg de tyfus tering’ en ik giet me vol met bier. 
De dagen kun je krijgen, maar de nacht is niet van jou. 
Want de nacht zit vol met wijven die verrekken van de kou. 
En die kijken niet naar mietjes met hun broek met een vouw
. Met dat slap geouwehoer van ‘schat ik hou van jou’. 
Oh, het donker is m’n deken en de stilte is mijn vrouw. (luister maar op YouTube)

Dit zijn teksten met een boosheid naar het leven dat hij gezien en ervaren heeft, onderbouwd met harde slagen op de gitaar. Van die liedjes waar aan het einde een dik GVD uit zou moeten rollen als afsluiting.

Het optreden leek me wat kort maar wellicht kwam dat ook omdat ik geboeid zat te luisteren.