Even een bakkie doen en naar de stad boodschappen halen…

We zouden even nog wat boodschappen in de stad gaan halen. Voordien waren wij bij mijn zwager een bakkie koffie wezen drinken. Op de terugweg hiervan reden wij met onze auto langs het Apeldoorns Kanaal in de bocht bij de wijk de Maten.  Ik zag twee wielrenners uit mijn rechter ooghoek. Een van hen kan nog wat ruim oversteken. De andere, een kind, zette nog gauw even wat meer kracht op zijn pedalen en klapte gaandeweg in deze haast om ook nog even over te steken voor onze auto op het wegdek. Zijn vader, zo leek het, viel van schrik eveneens op het wegdek neer omdat hij niet meer tijdig uit zijn toeclips kon komen. Een noodtrap en ingreep was het gevolg, maar ik kon gelukkig nog op tijd remmen. Mijn hart zat in mijn keel en de adrenaline steeg tot een hoger peil kan ik u verzekeren. Ik parkeerde onze auto snel aan de kant van de weg, liep naar de op de weg liggende jongen toe en hielp hem overeind. Hij had schaafplekken op zijn been en arm en zijn handgreep van de rem stond scheef. Gelukkig had hij ook een valhelmpje op. Vader was ondertussen ook opgestaan en hielp de jongeman. Nadat alles oké bleek en gecheckt te hebben samen ben ik weer in onze auto gestapt. Nu nog even wat boodschappen en dingen kopen in de stad zeiden wij tegen elkaar. Enigszins geschrokken reden we verder richting stad.

Bij de kassa aangekomen en al wachtend in een rij met klanten voor ons zag ik bij een andere kassa een jongeman zijn 3 blikjes met energydrank afrekenen. De mannelijke caissière van de Albert Heijn en de klant waren het niet eens over de prijs van de blikjes en de medewerker belde voor informatie om erachter te komen wat nu de werkelijke prijs was. Op dat moment dat mijn vrouw aan de beurt was draaide de, ik schat 17-jarige jongen, aan de andere kassa zich om en schreeuwde luid een onverstaanbaar iets en direct erop viel hij met een oorverdovende klap op de harde tegels van de winkel. Op de grond lag een jongen die voor mij en mijn vrouw herkenbare schokkende bewegingen maakte over zijn gehele lichaam. Iets wat leek op een epileptische aanval. Ik zag ondertussen dat er nood ontstond op het moment dat ik bloed uit zijn hoofd zag stromen. Mijn vrouw hielp ondertussen op de knieën zittend samen met nog twee andere te hulp geschoten klanten de jongen in een stabiele zijligging. Wat mij opviel was de rust en kalmte van zowel mijn vrouw als de twee toegesnelde klanten.

Toegesneld personeel riep ondertussen in de winkel of iemand 112 wilde bellen. Dat was ik ondertussen al mee bezig. Ik kreeg al telefonerend diverse vragen van de centralist en ging telkens kijken bij de jongeman op de grond. Daarbij bevestigde of ontkende ik hun gestelde vragen. Inmiddels bleek dat medewerkers van de Albert Heijn een verbandkoffer hadden opgehaald en zagen zij dat er voldoende hulp was. Een van de personeelsleden bleef in de buurt van het gebeuren om mogelijke vragen en/of ondersteuning te kunnen bieden.
Vele klanten liepen voorbij en vroegen of zij wat konden betekenen en of er al een ambulance was gebeld. Zelf werd aan mij gevraagd om naar buiten te gaan om de ambulance op te wachten. Eenmaal buiten zag ik nog iemand op de grond vallen waar eveneens een passant op de knieën dit meisje ging ondersteunen. Ze was wit, wel zeer kort daarna weer bij en duizelig.
Een klant van de winkel kwam met de tas van mijn vrouw aanlopen. Ik zei nog ‘lief van je, dank je wel voor je goede zorgen’. Het meisje knikte en vroeg waar haar vriendin was gebleven.  Een seconde later besefte ze dat het meisje wat buiten op de grond lag haar vriendin bleek te zijn. Het meisje was onderuit gegaan naar aanleiding van hetgeen zich binnen had afgespeeld. Gelukkig stond ze even later weer op haar benen, maar ze zag er behoorlijk witjes uit. Ook zij kreeg hulp en begeleiding van omstanders.
Gelijktijdig arriveerde er een motoragent die ik naar binnen begeleidde alwaar de jongen nog op de grond lag. De ambulancebroeder ging rustig te werk en leek zijn protocol in deze te volgen. Mijn vrouw kon samen met de twee andere klanten de zorg overlaten aan de ambulancebroeder die ons bedankte voor de aangeboden hulp. Hij knikte kort zijn hoofd.
Inmiddels was de jongeman weer bij kennis gekomen maar maakte een verwarde en vermoeide indruk.
Mijn vrouw en de andere 2 klanten konden hun handen en eigen kleding even opfrissen en werden door het aanwezige personeel begeleid. Nadien overhandigde ik mijn vrouw haar tas welke ik even daarvoor had mogen ontvangen. Ikzelf had er in deze situatie in het geheel niet meer aan gedacht.
Mijn vrouw ging samen met mij de boodschappen afrekenen. Dit nadat gevraagd was door het personeel en omstanders en mij hoe het met haar zelf nu ging. Het pasje zat weer in haar portemonnee. ,,Heb jij die er weer ingedaan vroeg ze? Heb jij de tas bij je gehouden al die tijd?” ,,Nee”, was mijn antwoord ietwat verbaasd. Ik had in het geheel niets gedaan met het bankpasje en tas. Ik was tenslotte bezig met het handelen net als zij deed.  Dan moet dat meisje in de winkel welke de tas aan mij had overhandigd het pasje moeten hebben gepakt en deze vervolgens in mijn vrouw haar tas gedaan hebben.

Na het afrekenen kwam een medewerkster van de Albert Heijn naar mijn vrouw en de andere 2 klanten gelopen. Ze vroeg hoe het met mijn vrouw en de andere 2 klanten nu ging.  Ze bood ondertussen hen allen een bos bloemen en een Merci-doos aan voor alle geboden hulp en inzet. Ook vertelde ze dat mocht er schade zijn ontstaan door het voorval zij allen terecht konden bij de Albert Heijn. Niet alleen dat bosje bloemen, die doos chocolade, maar ook de zorg die er vanuit het personeel was voor diegenen die hadden ingegrepen en daadkrachtig hebben gehandeld vielen mij op en maakten mij week. Ik op mijn beurt moest even denken aan het meisje die zo goed voor onze spullen had gezorgd. Even later in onze auto drong kwam eigenlijk pas de adrenaline goed los en zei ik tegen mijn vrouw hoe trots ik op haar en de andere 3 klanten was. Daarnaast waren wij beiden erg benieuwd hoe het verder met de jongeman met de hoofdwond afgelopen zou zijn.

Mensen, gewone mensen die zorg hebben voor elkaar. Mensen die klaar staan op het moment dat het echt nodig is om hulp te bieden en elkaar te ondersteunen. Simpelweg door gewoon het te doen en te handelen. Een diepe buiging voor hen die zich hebben ingezet, betrokken voelden en handelden. Wat een toppers allemaal!