Geen dieptepunt maar eindpunt

Deze mooie eik op de foto ben ik. Ik ben al heel oud, wellicht ouder dan de oudste Apeldoorner. Ik sta samen met een groot aantal collega-eiken statig langs de Regentesselaan. Zonder onbescheiden te zijn mag ik wel stellen dat wij het gezicht bepalen van de entree van De Parken. Wat hebben wij hier al veel meegemaakt. Veel hoogtepunten en veel dieptepunten. De oorlog was een dieptepunt maar het voorbijrijden van de Koningin was dan wel weer een hoogtepunt.

Ik heb het straatbeeld zien veranderen: van koets naar auto, van tollen naar computerspelletjes, van donkere lange rokken naar gekleurde minimode. Ik heb gastvrijheid geboden aan eekhoorns, Vlaamse Gaaien, Boomklevers en allerlei andere vogels. Verliefde paartjes hebben hun eerste zoen uitgewisseld onder mijn takken Toen wildplassen nog niet bestraft werd, kwam ’s nachts iemand wel eens wat lozen. Joggers konden stretchen tegen mijn stevige stam en een oud dametje genoot van de schaduw. Samen met mijn collega’s haal ik vaak herinneringen op. Samen wilden we samen oud – ouder – oudst worden. In Apeldoorn, groenste stad van Nederland. Ja toch?

Nee. Want vanochtend is mijn diepste dieptepunt. De mannen in pakken rijden de straat in en pakken hun materieel uit. De zagen loeien. Van mijn collega – de eerste van de rij –  zie ik zijn takken vallen! Dit is vreselijk. Er is besloten dat wij niet meer passen in het nieuwe straatbeeld omdat wij over 15 jaar wellicht te oud zijn.  Er komt een nieuwe aangelegde weg en men weet niet hoe men om moet gaan met onze stevige wortels. Wij kosten over 15 jaar de gemeenschap te veel geld, denkt men nu. Onze collega’s aan de overzijde mogen (bijna allen) blijven staan (blijkbaar kosten zij over 15 jaar minder geld) en wij worden vervangen door klein jong pril groen. Waar blijft de statige entree van De Parken? Waar is de waardering voor wat wij jaren hebben geboden en nog bieden?

Vandaag is mijn grootste dieptepunt – mijn eindpunt.

Foto: Inge van Erkel