Hij zit er niet

Hij zit er niet. Altijd zit hij er. Maar nu dus niet.

Ik zie hem vaak zitten. Dan kom ik voorbij gefietst, op weg naar de supermarkt of de Turkse winkel aan de overkant van het kanaal. Hij zit op het bankje. Spijkerbroek, sportschoenen, een rode jas. Knieën uit elkaar, rechtop, schouders naar achteren, hoofd fier omhoog. De blik in zijn rode bloeddoorlopen ogen is wat wezenloos. Het blik in zijn hand brengt hij naar zijn mond. Het is van dat goedkope supermarktbier. Zelf heb ik een kratje Dommelsch achterop. Af en toe zie ik hem met een zware plastic tas van de supermarkt naar het bankje lopen. Maar meestal zit hij hier. Soms zegt hij iets als ik langskom en een kratje achterop heb. (Ik heb niet altijd een kratje achterop. Zó erg is het nu ook weer niet gesteld met uw Favoriete Blogger, hoor.) “Ook zo’n dorst?” vraagt hij dan. Of: “Proost.” Ik zeg niets. Ik voel mededogen. Zelf drink ik ook wel een biertje en ook op een bank, maar mijn bank staat in mijn veilige thuis, omringd door lieve mensen. Hij zit alleen. Hoewel. Op sommige dagen zit er iemand naast hem op de bank. Dan hebben ze allebei een blik in de hand en een blik in de ogen. Aan het eind van de middag puilt de vuilnisbak naast de bank uit. Maar meestal zit hij er alleen. Ik doe net of ik hem niet zie, fiets hem voorbij en verlaat zijn wereld. Een wereld die ik niet ken, maar simpel doordat ik naar hem kijk maak ik er toch een beetje deel van uit.

Hij zit er niet. Altijd zit hij er. Maar nu dus niet. Er zal toch niets gebeurd zijn?

Apeldoorn, december 2010