In Beeld: Ben van der Velden en de kracht van de menselijkheid

Ben van der Velden is coördinator en PR- vrijwilliger van de stichting WHOE waarvoor hij onder andere met de Kofferbakverkoop aan het Kanaal geld inzamelt voor transporten naar Oost-Europa. Ben is echter een veelzijdig man. Zijn telefoon heeft hij paraat, want mensen bellen hem continu met vragen over de Kofferbakverkoop. Deze keer hebben de vragen vooral betrekking op het doorgaan van de markt. „Het gaat gewoon door hè! Ondanks de hitte”, zegt Ben lachend. Hij is al ruim 25 jaar verbonden aan de Stichting WHOE en 15 jaar de voortrekker van dit grote evenement, dat in de zomermaanden tienduizenden bezoekers uit binnen- en buitenland trekt. Als Ben op de foto gaat bij de piano laat hij zijn krachtige zangstem horen.

Zingen en organiseren zijn zaken waar Ben gelukkig van wordt. En bij alles wat hij doet, staat zijn medemens centraal.
„Ja! Dat is zeker zo. Dat is mij met de paplepel ingegoten. Ik kom uit een Christelijk gezin en het geloof speelt nog steeds een zeer belangrijke rol in mijn leven. Van daaruit is het ook heel vanzelfsprekend dan je eerst aan je naaste denkt en dan pas aan jezelf. Ik geloof dat je op de wereld bent gezet om de ander te helpen. Het zit echt in mijn genen. En je krijgt er zoveel voor terug, dat maakt ook dat ik dat volhoud.”

Het organiseren van de hulptransporten bijvoorbeeld, dat is ooit begonnen met een klein initiatief voor Polen: „In de kerk werkte ik vaak met de jeugd. Zij wilden een inzamelingsactie doen van spullen die wij weggooien, maar nog goed zijn. Bestemming daarvoor was Polen. Dat hebben we toen opgepakt met hulp van Dirk Pot die zich al bezighield met transport. Het was heel succesvol en dat was het begin van de kofferbakverkoop waarbij we ons richtten op landen in Oost-Europa. Vooral de Oekraïne, maar ook bijvoorbeeld Roemenië. Het zijn arme landen en de mensen daar zijn zo blij en dankbaar met onze wegwerpspullen.”

Wat doet het met je dat wij zoveel spullen hebben en gewoon weggooien?
„Ik maak me daar niet meer druk over, heb ik wel gedaan. Wat ik nog steeds onvoorstelbaar vind, is dat wij bijvoorbeeld onze ziekenhuisbedden in 5 jaar afschrijven. Ze zijn dan nog helemaal goed, maar toch moeten ze vervangen worden. Waarom? En datzelfde geldt voor verbandspullen. Onze zorgkosten rijzen de pan uit, maar toch moet alles vervangen worden. Onnodig. Dat is toch erg, niet? Nou ja, dan is het heel fijn dat wij die spullen krijgen. Er zijn al heel wat ziekenhuizen mee ingericht. En die ziekenhuisdirecteuren en artsen daar zijn dan zo trots. Hetzelfde geldt trouwens voor schoolspullen. Zoals ik zei, ik moet niet te veel meer nadenken over die decadentie. Dat is negatieve energie.”

Naast het organiseren van evenementen, zingt Ben ook. Hoe brengt hij al die dingen samen in een week met 7 dagen en 24 uur in een dag?
Ben moet lachen. „Dat is ook echt iets wat aandacht vraagt. Het zingen bijvoorbeeld, dat doe ik in een trio genaamd: ‘De Juf, De Bakker en De Dominee’. Ook allemaal genoemd naar het beroep dat we hebben. Ik ben van huis uit brood- en banketbakker. De juf is een vriendin, die in het onderwijs werkzaam is. En de dominee; mijn broer is dominee. Muziek speelde in ons gezin altijd een belangrijke rol. Nu treden we op voor ouderen, wel 60 optredens per jaar. Dat is bijna 1 keer per week. Meer willen we ook niet en we gaan ook niet verder dan een uur rijden van huis. Maar het is zo leuk om te doen! We zingen Hollandse liederen en combineren dat met grappige sketches, waarbij we altijd op zoek zijn naar interactie. Mensen blij maken en laten lachen, daar worden we blij van. Verder zing ik ook nog wel eens in kerk De Hofstad.”

Waarom ben je geen organisatiebureau begonnen?
Ben denkt even na en zegt dan: „Toen ik jong was, heb ik veel georganiseerd. Bijvoorbeeld in het Christelijk jeugdwerk. Denk dan aan bazaars, fietstochten en sportwedstrijden. Maar er je werk van maken, dat was toen niet zo gewoon. Ik ben van 1956. Uiteindelijk koos ik toch ook voor een stukje zekerheid en volgde de opleiding voor brood- en banketbakker. Jarenlang heb ik bij Van der Wal-Jolink gewerkt. Mijn vrouw en ik hebben geen kinderen, dat maakte dat ik naast mijn werk veel tijd en energie had om andere dingen te doen. Nou ja, dat organiseren daarin ben ik geloof ik wel goed in. Voor de stichting WHOE ben ik dit jaar in Oekraïne onderscheiden door het landelijke Rode Kruis met de erepenning ‘in de orde van de kracht van de menselijkheid’. Dat is een mooie bevestiging dat je bijdrage ertoe doet!”

Dan gaat weer de telefoon en staat er een aanhanger met spullen te wachten om weggebracht te worden. Dan zegt Ben nog: „Die onderscheiding, die heb ik opgedragen aan alle vrijwilligers van stichting WHOE. Want wat ben ik zonder hen? Niets. Ik mag dan misschien de motor zijn, maar al die vrijwilligers zijn de benzine. We doen het echt samen”. Op de vraag wanneer deze veelzijdige man gaat stoppen en tijd voor zichzelf krijgt, antwoord hij resoluut: „Stoppen? Waarom? Je kunt niet stoppen met iets dat in je zit”. Voor deze veelzijdige man voor wie het helpen van zijn naasten zijn belangrijkste missie is, is stoppen dus geen optie. En aan die missie geeft hij al meer dan 45 jaar concreet invulling.