In Beeld: hoe Laura van het Kaaslokaal geïnspireerd raakt door haar Apeldoornse klanten

Op een winderige donderdagochtend spreken we vanuit Apeldoorn Direct af bij het Kaaslokaal in het centrum van de stad. Dat is vast een mooi moment om rustig een interview te kunnen doen met een bijbehorende fotoshoot. Niets bleek minder waar. De Apeldoorners weten Laura Visser van het Kaaslokaal aan de Deventerstraat wel te vinden. Ook op vrijdagochtend om half negen als het nat en winderig is. Daarom werd het een inspirerend interview… met veel tussenpozen.

Laura Visser, de eigenaresse van het Kaaslokaal heeft niet alleen een passie voor kazen, maar ook voor haar medemens. Al voordat de koffie en thee gezet is, heeft ze me een paar tips voor andere Apeldoorners in deze rubriek gegeven. ‘Allemaal mensen met een passie voor maatschappelijke relevante zaken’, vertelt ze. ‘Mensen die heel bescheiden zijn, maar achter de schermen veel goed doen.’ Als de eerste klant van de ochtend geholpen is, steekt Laura van wal over haar eigen Kaaslokaal.

‘Mijn ouders hebben een kruidenierswinkel in Amsterdam gehad. In 2010 overleed mijn vader heel plotseling. Er zat tien dagen tussen de diagnose longkanker en zijn overlijden.’ De bel gaat. Laura staat op. Vanuit de keuken hoor ik: ‘Goedemorgen, u bent vroeg vandaag!’ Even later is ze weer met een nieuw verhaal terug. Één van haar klanten is een dierbare verloren en heeft Laura net verteld over dit verdrietige proces.

Altijd werk aan de winkel

Laura heeft verschillende omzwervingen gemaakt voordat ze in de Deventerstraat achter de kazen stond. ‘Toen ik jonger was wist ik het allemaal niet zo hoor’, vertelt ze. ‘Mijn ouders waren altijd maar met de winkel bezig. Als je in loondienst bent, ben je klaar zodra je thuis was. Een winkel draait altijd door. Daar komt bij dat mijn vader soms stress had van de winkel. Dat voelden we in het gezin natuurlijk ook. En het is ook wat hoor, want ik kan me bijvoorbeeld ook niet ziek melden. Bij wie moet ik me ziek melden? Ik ben mijn eigen baas. Ik stond daarom niet meteen te popelen. Ik heb onder andere Toerisme gedaan op het mbo. Dat vond ik leuk hoor, maar ook oppervlakkig. Uiteindelijk heb ik een lerarenopleiding Spaans gedaan en heb ik antropologie gestudeerd in Utrecht en ben ik naar Spanje vertrokken.’

Zwanger in Madrid

Laura ontmoet haar Marokkaanse vriend in Madrid. Het klikt en ze raakt zwanger van een tweeling. ‘In die tijd was het qua werk niet goed in Spanje. We dachten na over ons toekomstperspectief. Wilden we onze tweeling op laten groeien in Madrid, of gingen we toch naar Nederland? Terug naar Apeldoorn? Ik vond Apeldoorn saai toen ik jonger was. Maar we hebben toch voor de rust en de ruimte gekozen. Ik ben de stad echt meer gaan waarderen toen ik ouder werd. Het groen, de omgeving, de rust. We konden onze kinderen hier gewoon laten fietsen. Daar was in Madrid geen sprake van. Na mijn zwangerschapsverlof ben ik een tijd gaan werken als directiesecretaresse bij een zorginstelling in de regio Utrecht. En dat vond ik eigenlijk alleen leuk omdat we af en toe tripjes maakten naar Spanje. Ik spreek de taal, ik houd van het land. Maar toch kon ik er niet helemaal aarden.’

Terug naar Apeldoorn

Op het moment dat haar vader zo onverwacht overleed, nam Laura het Kaaslokaal met haar moeder over. En inmiddels staat Laura alweer veertien jaar in het Kaaslokaal. ‘Ik werk hier met heel veel liefde en plezier’, vertelt Laura. ‘Ik doe het inmiddels in mijn eentje, want mijn moeder is 75. Ze komt me nog wel helpen in de winkel. Dat is echt enorm leuk. Ze komt sowieso elke dinsdag en de klanten vinden het ook altijd erg leuk als ze er is. Het is mooi om in de winkel te zien dat er generaties klanten langskomen. De kleine klanten van toen hebben inmiddels zelf ook weer kinderen en die zie ik dan weer terug in de winkel.’ Laura heeft als verkoper een bijzondere rol voor haar klanten. ‘Soms vertellen ze me dingen die ze thuis nog niet eens weten’, lacht ze. ‘En mensen inspireren me met hun mooie verhalen, of ik krijg hier tips voor boeken en films. Ik hoor hier van alles.’

Geen kleding en schoenen

Het is niet alleen het contact met de klanten dat het werk voor Laura zo leuk maakt. ‘Ik vind kaas echt wel het leukste product. Bovendien is het me thuis met de paplepel ingegoten.’ Of Laura’s dochters ook in het Kaaslokaal gaan staan, weet ze nog niet. ‘De één is dol op kaas, de ander helemaal niet. Bovendien werken ze nu allebei bij de DEKA. Ze mogen hier echt komen helpen, maar dat hoeft niet.’
In Spanje verkocht Laura wijn, dat vond ze ook erg leuk. ‘Maar er valt bij kaas altijd wel wat te ontdekken en ik wil ook graag leren. Ik zou echt geen kleding of schoenen willen verkopen. We moeten wel opletten dat we ons als Kaaslokaal blijven onderscheiden van de supermarkten. Het aanbod wordt steeds groter. En in restaurants mogen ze juist wel wat meer aandacht besteden aan kazen en weten wat ze de klanten voorzetten. Ik werk veel samen met de horeca in de stad, bijvoorbeeld met Jules Verne, Alfred Kookt en Sizzles.’ Allemaal slimme horeca-ondernemers, want zij weten allemaal dat Laura Visser er wel kaas van heeft gegeten.