In beeld: Manuel de Boer werkt als politieagent in de binnenstad

Zijn vader werkte bij de marechaussee, zijn zus bij de politie… Het politiewerk lijkt erfelijk te zijn in de familie van Manuel de Boer. “Bij mij duurde het alleen wat langer voor ik echt als politieagent aan de slag ging”, vertelt wijkagent Manuel. “Ik moest mijn wilde haren nog kwijt. Ik was nog bezig met stappen en de voetbal. Ik was er echt nog niet aan toe.” Maar inmiddels werkt deze man vanaf eind maart 2023 als wijkagent in de binnenstad van Apeldoorn. Waarom kiest Manuel voor deze baan?

“Ik heb altijd in Apeldoorn gewoond,” vertelt de politieagent. “Ik heb vijftien jaar in Harderwijk gewerkt als agent. Daar ben ik ook wijkagent geweest en op zo’n vooruitgeschoven post ben je best wel een lokale bekendheid. Daarvan loskomen lukt echt niet meer. Apeldoorn is een wat groter dorp. Je hebt hier ook best wel te maken met stedelijke problematiek als je bijvoorbeeld kijkt naar daklozen. Ik heb affiniteit met deze doelgroep. Het aantal daklozen in Apeldoorn is ook best groot. Omnizorg heeft tachtig bedden, dat is echt niet niks. Als agent heb ik me ontwikkeld in de omgang met daklozen. Mensen hebben mij nu leren kennen en ik hen. Ik blijf met ze in contact en kan iets dieper ingaan op het individu dat voor me staat. Ik vind het belangrijk om met elkaar te kijken hoe we het leven van dakloze mensen kunnen verbeteren.”

Als wijkagent ben je best een lokale bekendheid

Dood en verderf

Het is niet altijd rozengeur en maneschijn bij de politie. Dat ervaart Manuel in ieder geval zo. ‘We hebben het meegemaakt dat boa’s – buitengewoon opsporingsambtenaar red. – waren mishandeld door een hele vervelende man. Toen zat ik op mijn knieën iemand af te boeien. Dat vind ik vervelend. Niet voor mezelf, maar de situatie is gewoon naar. Dood, verderf en reanimaties vind ik naar.

Klachten over daklozen komen ook veel voorbij. Dan gaat het vooral over geluidsoverlast en dealen. Maar ook kleine dingen. Er zijn veel jongeren die op fatbikes door de binnenstad crossen. Dat vinden mensen vervelend. Vaak wordt dan de politie gebeld. Ik hoop alleen wel dat mensen elkaar durven aan te spreken. Mensen zijn vaak bang voor de reactie als ze iemand ergens op aanspreken. Dat is geen goede ontwikkeling. Mensen bellen sneller de politie dan dat ze zelf iemand aanspreken.”

‘Ik hoop dat mensen elkaar nog aan durven te spreken en niet meteen de politie bellen’

Een mensenmens

“Ik ben een mensenmens en ik vind het mooi om met mensen te werken. Er komt altijd een gezonde spanning naar boven als er een melding komt als we boeven moeten vangen. Mijn moeder dacht vroeger altijd dat ik bij de ANWB zou gaan werken omdat ik het zo leuk vind om met mensen te werken. Bij de politie ga je natuurlijk ook continu met mensen om, maar dat is op een ander niveau. Dat levelen met verschillende mensen vind ik prachtig. Ik heb geregeld contact met een psychiater van Omnizorg, een ondernemer of een burger op straat. Ik houd ervan.’

Knokken en opstootjes

Het politiewerkveld in de binnenstad van Apeldoorn is groot. Manuel heeft geregeld te maken met mensen met verward gedrag, aanrijdingen, gedoe in de horeca, knokken en opstootjes, openbare dronkenschap, zelfdodingen of lijkvindingen. Het werkveld is heel breed. In dit werk heeft Manuel inmiddels wel een dikke huid gekregen. Hij wordt geregeld flink beledigd door dronken mensen in de horeca. “Je krijgt serieus van alles naar je hoofd. Zo iemand houden we dan aan en dan mogen ze in de cel even nadenken over wat ze hebben gezegd.”

Voel je veilig op straat

Het doel van Manuel is dat iedereen zich veilig voelt op de Apeldoornse straten. Iedereen moet zich veilig voelen waar hij woont en leeft. Manuel: “Ik doe oprecht mijn best voor iedereen. Ik investeer heel veel tijd in het bevorderen van de veiligheid. Het heeft wel tijd nodig om de wijk te leren kennen.”
De agent heeft zelf ook zijn irritaties op straat. “Mensen met een grote mond vind ik heel irritant. En mensen die geen rekening houden met een ander. Ik heb dan niet per se een hekel aan de mensen, maar wel aan hun gedrag.”

Bang in je werk?

Als nuchter denkend mens weet Manuel dat hij heel veel met zijn handen en zijn mond kan oplossen. Het komt niet vaak voor dat hij een vuurwapen moet trekken. Op dat moment is hij zo scherp dat hij niet eens trilt. Achteraf wel. “Dan komt de adrenaline en denk je: ‘Oké! Goed gedaan!'”
Manuel vertelt dat de cultuur bij de politie inmiddels langzaam verandert. “We doen vaak een rondje in het team om even te ontladen. Er is een mogelijkheid om met een psycholoog te gaan praten en we vragen elkaar geregeld hoe het gaat. Dat is heel belangrijk. Waar het vroeger meer macho was, wordt er nu steeds meer over gevoel gepraat. Gelukkig ben ik een makkelijke prater. Voor mij is dat heel belangrijk. Het heeft me veel gebracht.”