In the city

Bloggers schrijven spontaan een verhaal op basis van een foto van een van de fotografen van Apeldoorn Direct.

Het blijft raden wat het meisje op de foto aan het doen is. Is zij bezig een versiering op te hangen in verband met een feestje of voetbalwedstrijd? Doet zij mee aan een wedstrijd paalklimmen of is zij meer filosofisch, op weg naar het licht? Wie zal het zeggen. Hoe het ook zij, stoer is het wel zo’n blond kind klimmend in een lantaarnpaal. Vroeger was dat makkelijker. Lantaarnpalen waren van staal of gietijzer en zaten vol met versierselen waaraan je je kon optrekken. Hele wedstrijden deden we. Wie het eerste bovenin was. Wie het eerste de oude fietsband over de gebogen TL balk kon wurmen had gewonnen. Om vervolgens een tweede wedstrijd te doen wie de band er staand op de grond er weer vanaf kon gooien. Honderden pogingen mislukten tot met die ene briljante worp de band weer van de paal af kwam.

Tijdens mijn diensttijd had ik een andere kennismaking met een lantaarnpaal. Tijdens mijn rijexamen met een M113 rupsvoertuig trok ik iets te vroeg aan de stuurstick om op een drukke rotonde midden in Eindhoven een grote lantaarnpaal uit de grond te rijden. Niemand gewond, een hoop consternatie en ik zakte, dat wel. Maar het was het verhaal van de dag. Nu ik groot ben vind ik moderne lantaarnpalen vooral saai. Functionaliteit staat voorop. Behalve op de Loolaan en de Deventerstraat waar mooie straatverlichting de straten een luxe uitstraling geven. Een beetje zoals vroeger. Deze foto brengt weer allerlei gedachten op gang. Als er volgende week dus een stukje in de krant staat dat er door de politie een man uit een lantaarnpaal op de Loolaan is geplukt is er een goede kans dat ik dat was. Mannen blijven tenslotte kinderen.