Intocht Sinterklaas een aanfluiting

Beste Sinterklaas,

Vanochtend, zaterdag 17 november, zijn we, met onze kinderen van anderhalf en drie-en-een-half jaar bij het kanaal in Apeldoorn wezen kijken naar uw feestelijke intocht in onze mooie, gemoedelijke stad. We wisten dat uw programma dan wel om 9.30 uur zou starten, maar dat u zelf zoals gebruikelijk wat later zou komen. Veel mensen wisten dat blijkbaar niet, want toen we tegen tien uur bij de potloodflat aankwamen, troffen we daar een grote mensenmassa aan met koude voeten en koude neuzen. Kinderen die verkleed als zwarte piet aan hun ouders vroegen hoe lang het nog ging duren. Ouders die, met hun handen diep in hun zakken, elkaar wanhopig aankeken en droomden van warme chocolademelk en gevulde speculaas.

Beste Sinterklaas, wilt u uw communicatiepiet hier eens op aan spreken? Ouders kunnen wel een tijdje staan, maar de kleine kinderen, waar u voor komt, die kunt u echt niet zo lang in de kou laten staan. Uw Communicatiepiet zou heel gemakkelijk aan ons door kunnen geven dat uw welkomstprogramma om 9.30 uur begint, maar dat u zelf uitslaapt en pas om 10.15 uur te zien zal zijn. Dat kunt u doorgeven via de media, maar u zou het ook kunnen laten vermelden op de website www.sint-apeldoorn.com. Een moeder nam een dikbetraand kind vast mee de stad in terwijl haar andere kind bij oma bleef. Oma sprak de hoop uit dat dit wachten geen traumatische ervaring voor haar kleinkind zou worden. Voor ons ouders werd het dat echter wel. Want u kwam wel, eindelijk, beste Sinterklaas, maar niet per boot.

Was u geschrokken vorig jaar, toen u onverwachts het riet invoer en de pieten bijna overboord sloegen? Of was uw boot echt stuk, zoals de eeuwig opgewekte mevrouw ons hard door de speakers toeterde? Wij zullen het niet weten, maar ook hier denk ik dat u de verantwoordelijke Bootpiet eens even bij u moet roepen om ervoor te zorgen dat uw boot werkt en goed bestuurd kan worden op zo’n belangrijke, feestelijk bedoelde dag. En u Sinterklaas, waarom bent u niet in de boot van de reddingsbrigade gaan zitten? Uw pieten hadden daar niet bij gepast, maar die hadden dan links en rechts van het kanaal vast de roodgeworden handjes van de kinderen kunnen vullen. Dan was het toch nog feestelijk geworden, dan was u het stralend middelpunt geworden, varend op het kanaal. Maar nee, u besloot per paard te arriveren.

En daar kwam u, beste Sinterklaas, maar helaas aan de overkant van het kanaal en dat was voor ons ver weg. Te ver weg. De kinderen aan deze kant van het kanaal konden u niet zien, ook al zat u onaantastbaar hoog op uw paard, als het een paard was, het was echt te ver weg om dat goed te kunnen zien. U moest natuurlijk ook nog omrijden, via de brug, zodat het nog langer ging duren. Dat was voor ons de druppel. We besloten huiswaarts te keren. De eeuwig opgewekte mevrouw riep nog dat we geduld moesten hebben en dat we nog even moesten blijven staan, maar het staren naar een vrijwel leeg, grijs kanaal en een rode mijter ergens in de verte, daar hadden we wel genoeg van.

Mogelijk heeft u uw optocht door de stad als feestelijk beleefd. Uw aankomst aan het kanaal is al met al totaal mislukt. Ik vind het jammer dat wij u zo nauwelijks hebben kunnen zien. De kinderen hebben geen pepernoten gehad, geen echte piet gezien, alleen een vlaggetje gekregen van een speelgoedwinkel. Ik vind dat u, Sinterklaas, de kinderen van de stad ernstig hebt teleurgesteld. Ik roep uw sponsoren op deze intocht goed te evalueren en de Organisatiepiet, de Planningpiet, de Bootpiet en de Communicatiepiet goede instructies te geven volgend jaar.

Thuisgekomen bleef onze zoon vragen waar u bleef. U zou toch komen vandaag. “Of komt Sinterklaas morgen,” vroeg hij. “Vannacht,” antwoordde ik, “vannacht zal Sinterklaas ons huis wel weten te vinden.” Wel doen hoor, beste Sinterklaas, want er staan dan een paar kleine schoentjes bij de haard. Zullen onze kinderen er wat van u in vinden morgenochtend?

A.C. Koelewijn