Keuze wel of niet laten testen op corona kan best lastig zijn

Heb ik nou weer een natte neus, hoor ik mijzelf denken. Ik voel mij uitstekend, houdt mij aan alle regels en heb weinig begrip voor mensen die net doen of er niets aan de hand is. Ik blijf zo veel mogelijk thuis, mijn contacten zijn in deze periode op de vingers van één hand te tellen. Ik ga vroeg naar de supermarkt. Ik zit zelf nog net niet in de risicogroep, dus wat kan mij nou gebeuren.

Maar daar is tie weer: die vochtige neus die ik anders nooit heb, en op TV hoor ik de deskundigen steeds zeggen: ook bij milde klachten, testen. Maar wat is mild en verder heb ik niks, geen hoofdpijn, niet kortademig, alleen die rottige neus. Op donderdag ben ik het zat: weer steeds een zakdoek nodig en ik besluit te bellen.

Even kijken waar ik dat in moet vullen

Na een keuzemenu waarbij de twijfel nog even toeslaat – weet ik het echt zeker – krijg ik een vriendelijke mevrouw aan de lijn. Ze moet duidelijk zelf ook even zoeken. “Eh, even kijken waar ik dat in moet vullen”, klinkt het aarzelend. Schept niet echt veel vertrouwen, maar ja, de GGD heeft mensen tekort. Er worden deze week ± 100.000 mensen getest, dus alle hulp is welkom. Ik heb mij voorbereid, weet met wie ik contact heb gehad in de afgelopen dagen en heb mijn BSN-nummer bij de hand. Een afspraak is dan snel gemaakt. De volgende dag zijn er in Apeldoorn nog net drie plekjes vrij. Ik mag zelf kiezen. Blijft u vanaf nu thuis en houdt u afstand tot uw huisgenoten, vraagt de vriendelijke mevrouw nog snel.

Status quo

Ik merk dat ik vanaf dat moment in een raar soort status quo beland. Ik kom tot stilstand. Mag, behalve mijn eigen tuin, de deur niet uit. Mijn vrouw neemt de boodschappen van mij over. Er gaan vooral veel gedachten door mijn hoofd. Wat als. Wat is eigenlijk contact met iemand. Ik heb nog wel iemand fysiek gesproken, maar dat was maar een paar minuten en op meer dan anderhalve meter. Telt dat ook?

En, wat heb ik iemand aangedaan als ik zelf besmet blijk, en door wie kan ik besmet zijn? Natuurlijk zal ik iedereen informeren, maar wat betekent dat voor hun? En met wie hebben zij dan allemaal contact gehad? Ik heb plotseling begrip voor mensen die het lastig vinden hun contacten te melden.

Crematie

Ondertussen doemt nog een uitdaging op. Een crematie over drie dagen. Daar wil ik naar toe. Dan zal ik de uitslag toch wel hebben. Ik hoor af en toe verhalen over mensen die niet gebeld worden, maar dat zal mij toch niet overkomen. Ze zullen het onderhand toch wel voor elkaar hebben.

Professioneel

Gespannen fiets ik de volgende ochtend naar de teststraat. Vlijtseweg 106. Het staat goed aangegeven en een mevrouw controleert keurig mijn gegevens. Voor mij in een grote open loods doemt de teststraat op. Mannen en vrouwen in groene pakken, naast een geheimzinnig tentje, met een plastic tuinstoeltje ervoor. Een jongeman wordt getest. Ik neem het beeld goed in mij op, zodat ik weet wat mij te wachten staat. Bij het testen in de neus schrikt hij terug. Dat is dus vervelend, denk ik.

Ik zie de tester de stoel helemaal reinigen en hij wappert uitgebreid met zijn handen. Eigen veiligheid eerst, gelijk heeft ie, denk ik. Ze gaan daar toch maar staan, die testers. Hij maakt met zijn hand het ‘komt u maar’ gebaar. Voelt een beetje alsof ik naar de slacht wordt gewenkt, maar dat valt gelukkig erg mee. De test zelf gaat snel en professioneel. Ik krijg nog wat foldertjes in mijn handen gedrukt. De neus is meer dan vervelend, maar na enkele minuten zakt de irritatie gelukkig weg. Binnen 48 uur krijgt u de uitslag, hoor ik de jongeman nog zeggen. Ik fiets naar huis met het idee dat iedereen mij ziet met een grote ‘C‘ op het voorhoofd. Als snel ga ik weer op in de menigte, op 1,5 meter afstand.

Afwachten

In huis is het plotseling ook allemaal anders. Voel mij lusteloos, mijn vrouw houdt ook gepaste afstand en ik worstel met wat ik mag en kan. Afwachten is niet mijn sterkste kant. De uren kruipen voorbij. Als op zondagmorgen de 48 uur zijn verstreken en nog niemand heeft gebeld neemt de irritatie toe. Kom op nou met die uitslag.

Maandagmorgen. Nog niets. Het wachten duurt lang en het voelt nog veel langer. Jongens, kom op. Bellen, beloof het anders niet. Natuurlijk, het is klein leed, ik heb nog helemaal niets, maar het voelt waardeloos. Ik hoop dat die sneltest spoedig beschikbaar komt.

Negatief

GGD en RIVM websites zijn duidelijk: Don’t call us, we call you. Prima, maar wanneer dan. Het is bijna twee uur rijden om op tijd bij de crematie te zijn en om 13.00 uur moet ik toch echt weten waar ik aan toe ben. Had ik mij dan toch niet moeten laten testen? Onzin, natuurlijk wel. Mijn omgeving overtuigt mij dat ik echt het goede heb gedaan.

Om 12.45 uur ben ik het zat. Ik pak zelf de telefoon. Maar welk nummer moet ik hebben. Het landelijke nummer blijkt echt alleen voor afspraken te zijn. Gelukkig is er begrip en krijg ik het nummer van de regionale GGD. Die moeten meer weten en dat blijkt te kloppen. “O, bent u niet gebeld. Wat vervelend. U bent negatief getest op corona hoor, staat hier”, zegt degene aan de andere kant van de lijn. Een mengeling van gedachten worstelen om voorrang: hoe kan het dat ik niet ben gebeld? Hoe lang kent u de uitslag al? Hoe vaak komt het voor dat mensen niet worden gebeld? En vooral: hoe gaan jullie dit in de toekomst voorkomen? Als je wilt dat mensen mee blijven werken, is dit allemaal niet handig.

Blij

Ik vraag het allemaal niet. Ik moet weg. Nadat ik snel de mensen die er belang bij hebben heb geïnformeerd: “Negatief, gelukkig, dan kan ik ook weer door”, stap ik een kwartiertje later in de auto. Blij met de uitslag en ervan overtuigd dat ik het juiste heb gedaan. Maar ik hoop dat die andere mensen sneller zijn gebeld, denk ik nog.