Middagje uit: Bert Louissen speelt Jules de Corte in Orpheus
Door Pedro Waldenaar
Het is Goede Vrijdag, 29 maart 2024, het weer buiten is aangenaam en de Altioszaal van cultuurpaleis Orpheus zit bomvol. Als ik aan kom lopen, mag ik zonder controle naar binnen. Voor het eerst in mijn leven, een mijlpaal. “U mag gerust een foto van me maken en krijgt u er ook nog een handtekening bij” antwoord ik op zoveel liefdadigheid. Maar die foto hoeft dan toch ook weer niet. Een gemiste kans. Ach ja.
Op de aankondiging van dit middagje uit kunnen we ons verheugen op een heerlijke happening vol herinneringen aan de prachtige liedjes van Jules de Corte. (1924-1996). Bert Louissen is net als Jules de Corte blind, speelt gitaar en piano en zingt, volgens zeggen, de sterren van de hemel. We gaan het meemaken. Tussen de vele Baby Boomers ontwaar ik een jongeman van in de twintig. “Studie-opdracht?” vraag ik. “Nee hoor”, antwoordt hij met een glimlach: “Ik ben fan van Jules”. Nou, ik vind het zo bijzonder dat ik er toch maar even melding van wil maken.
Terug naar Jules en Bert, het zouden broers van elkaar kunnen zijn: Bert, net zo,n heldere stem en soepel pianospel met vermakelijke en informatieve verhaaltjes. Bert heeft er werk van gemaakt! Jules de Corte, deze dag 100 jaar geleden geboren, krijg, dankzij Bert, een geweldig eerbetoon deze middag. Jules de Corte, opgevoed en opgegroeid, vanwege zijn blindheid, in het blindeninstituut vanaf 3 tot zijn 21ste. In het blindeninstituut wordt al snel ontdekt dat er een talent in huis is. Niet alleen zijn ragfijne pianospel, maar ook zijn luisterliedjes waarbij hij feilloos de sfeer van de jaren vijftig en zestig neerzet.
Wat mij betreft heeft hij zeker bijgedragen aan de emancipatie van het katholieke, Brabantse volksdeel. Maatschappijkritisch in het liedje “Het land van de Toekomst” en relativerend in het liedje “Kleine Anita”. In de tekst weet hij klein leed groot te maken om zodoende heel dicht bij het gevoel te komen. Prachtig is de tekst waarin Jules zijn vader eert in het liedje “De Enkeling”. In feite zijn het zingende nieuwsbulletins met humor en ernst, geluk, kommer en kwel: het dwingt de luisteraar tot bezinning. Het is publiek is stil, met af en toe een uitbarsting van opluchting van geluk.
En zo is het publiek getuige van een hommage aan een man, die ons te vroeg is ontvallen, met wel gelukkig een erfenis van nota bene 3000 luisterliedjes. En Bert, ja Bert, brengt het, schijnbaar, zonder enige moeite. Waarbij ik af en toe denk: “Hoe zouden jouw eigen liedjes zijn, hoe zouden die zijn?”. En warempel, ik wordt op mijn wenken bediend: Het allerlaatste liedje is van Bert zelf, uiteraard over een saai onderwerp: de Liefde. En dan geschiedt het wonder op deze Goede Vrijdag: de zaal raakt gevuld met Compassie!! Beste Bert, gooi er bij de volgende keer wat meer eigen liedjes door het programma.
Deze Goede Vrijdag blijft in mijn geheugen gegrift en voor wie het nog niet weet: er is een hedendaagse Jules de Corte, zijn naam is Alex Roeka; http://www.alexroeka.nl/nl/home. Ga het zien voordat het te laat is. Dank aan Orpheus, dank aan de ouderenraad voor het, bij deze dag passende middagje uit.
Uw reporter van dienst: Pedro Waldenaar
