Ongemak: Even onhandig

Ongemak zit hem in kleine dingen. Van het beide dezelfde kant uitwijken tijdens het passeren van een collega, piepende boxen tijdens een toespraak, tot een totaal misplaatste opmerking tijdens een oer-Hollandse ‘kringverjaardag’. In deze column neem ik jullie mee in ongemakkelijke en schurende situaties uit mijn leven. Want ergens geniet ik enorm van onschuldige, tenenkrommende situaties. 

Het vinden van een onderwerp voor een column is niet altijd even makkelijk. De ene week komen de ongemakkelijke situaties je aan waaien, de andere week moet je echt op zoek. Gelukkig biedt mijn collega ditmaal de ‘helpende hand’. Normaal ligt mijn voorkeur niet bij twee keer (zowat) hetzelfde onderwerp, maar dit schitterende en schurende moment wil ik jullie niet onthouden. Bij ons op de redactie komen geregeld gasten over de vloer, zo ook vandaag. Het is gebruikelijk om elkaar een hand te geven, voor of na de afspraak. In 9 van de 10 gevallen gaat dit goed, maar vandaag zag ik een collega flink de mist in gaan. 

In een van mijn eerste columns heb ik het voorbeeld gegeven van hoe ongemakkelijk iets simpels als een handshake kan zijn, of hoe pijnlijk je zoiets kan maken. Ditmaal keek ik (gelukkig) van de zijlijn toe, zoals Go Ahead Eagles-trainer Paul Simonis afgelopen weekend tijdens de eerste helft tegen de rivalen uit Zwolle. Ook ik greep niet in.

De bel gaat op kantoor, voor de deur staat een man met een opgewekte uitstraling. Terwijl de twee elkaar enthousiast naderen, slaat de sfeer plotseling om. Zodra mijn collega haar hand uitsteekt om onze gast te begroeten, voel ik dat het misgaat. Het is alsof ik een zesde zintuig heb voor dit soort ‘net-niet’ momenten.

De man vormt zijn hand als een bal, zijn knokkels wijzen naar het plafond. Het is mij een groot raadsel waarom een volwassen man überhaupt een boks uitdeelt, wanneer er geen virus over de wereld raast. Als reactie op de boks vouwt mijn collega haar hand tot een vuist, wat de situatie ook niet beter maakte… Dit tafereel herhaalt zich een keer of drie, wegkijkend vanwege de pijn probeer ik mijn glimlach te onderdrukken. Dit is nog pijnlijker dan de filmpjes van mensen die hun vrije avond opgeven om vluchtelingen ’te onthalen’ in Ugchelen, een stuk pijnlijker zelfs. 

“Onderwerp voor een column?” roepen mijn collega en ik lachend in koor. Wel fijn dat ze op de redactie ook weten waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Gelukkig betreft het voorval mij dit keer niet, maar pijnlijk…. Dat was het zeker!