Op de fiets: bijna op pad

Elk jaar gaat Henk Rijke, sinds kort verslaggever voor Apeldoorn Direct, met 3 vrienden op pad. Op de fiets. Normaal ver weg, maar dit jaar is die tocht even anders dan anders. Henk en zijn vrienden vertrekken bijna. En daar schrijft hij over. De komende week zal hij regelmatig een update plaatsen. Zoals hier verhaal 1:

Natuurlijk, het is coronatijd. We slaan het zuiden toch maar over, maar we gaan de benen teisteren, trotseren de wind en regen en bewonderen Nederland van dichtbij. De komende week zijn de dagelijkse beslommeringen ver weg en fietsen wij onze negendaagse (veld)tocht door noord- en midden Nederland, coronaproof, met start en finish in Apeldoorn.

Mamils

Wat beweegt 4 vrienden, waarvan 2 uit Apeldoorn, om 1 keer per jaar een (ruime) week op een fiets te gaan zitten en per dag ruim 80 kilometer af te leggen. We kennen elkaar al jaren, verschillen zeer qua karakter (dat maakt het stiekem ook leuk) en hebben evenveel met- als zonder elkaar.

We doen dit al een paar jaar: Normandië, Berlijn, rondje IJsselmeer, twee van mijn vrienden hebben de reis naar Santiago de Compostela gemaakt. Respect. Ik ben elk jaar weer blij als ik veilig de eindstreep haal. Ik heb al een keertje de trein terug moeten nemen omdat rug en hoofd het niet meer trokken. Maar het is toch de sportieve uitdaging, elkaars gezelschap, de omgeving, de sterke verhalen die elk jaar mooier worden. Eén week per jaar zijn wij mamils: Middle Aged Men In Lycra.

Wijs

We kunnen het nu nog doen, we hebben de tijd, zijn met (pre)pensioen en voelen ons fysiek nog goed. We trainen, soms samen, vaak apart. We wonen nu eenmaal niet echt dicht bij elkaar, hebben allen onze agenda’s, families en partners. Jaarlijks, vanaf maart verkennen we de omgeving van Apeldoorn: rondje richting Zutphen, terug via Bussloo en Klarenbeek. Rondje Harskamp / Garderen is ook lekker, alleen wacht altijd weer die vervelende Amersfoortse weg omhoog. Ook erg leuk: via het Apeldoorns kanaal naar Heerde en dan langs de IJssel via Deventer terug naar huis.

Prima routes, maar na een tijdje wordt er gedroomd over verre reizen, maken we plannen en passen die aan omdat vakanties, geboortes, werk, studies en dit jaar vooral corona zo zijn eigen dynamiek met zich mee brengt: gaan we wel of niet. Wat is wijs. Passen we de route aan of nemen we het risico. We houden zo lang mogelijk onze opties open en pas deze week hakken we knopen door: we boeken aparte kamers, we gaan noord- en midden Nederland verder ontdekken. Het oorspronkelijke plan om naar België te gaan voelt niet goed.

Proefpakken

Begroting rondmaken, ketting smeren, de banden vol met lucht en op zoek naar een klein flesje wasmiddel. Elke kilo is er tenslotte één. Krentenbollen en mondkapjes, de routes in de Garmin, de checklist is lang. Wat zijn de weersvoorspellingen. We boeken slaapplekken voor de eerste dagen. En, ik ga proefpakken: past alles in mijn 2 tassen. Sokken, ondergoed en wat kleding voor ’s avonds, het moet wel allemaal mee.

Ook niet onbelangrijk: onze wederhelften vinden het goed. Die moeten de boel toch maar zonder ons redden. Gelukkig hebben die ook elk jaar zo hun uitjes dus mijn schuldgevoel valt mee.

Rust en ruimte

Na jaren met voetballen, badminton en hardlopen blessures (zweepslagen, mijn kuiten zitten er vol mee) te hebben opgelopen zei de fysio: “Doe jezelf een plezier, stop hiermee en ga fietsen”. En dat heb ik gedaan. Ik denk nog vaak met weemoed aan bal en shuttle, maar fietsen geeft rust, ruimte en vooral, weinig blessures. Het is even zoeken naar de juiste fiets, maar zondagmorgen 09.30 uur rondje Bussloo, ik kan het iedereen aanbevelen. Na ruim 20 kilometer bankje aan het water, koekje en mijmeren over al die Apeldoorners die nog wakker moeten worden. Bij terugkomst kan je de week weer aan.

Dé jaarlijkse tocht

En dus jaarlijks een week samen weg. We starten dit jaar in Apeldoorn en zoeken de ruimte van Overijssel op. We gaan vandaag richting het Vechtdal. Eerste stop: Hardenberg.