Op de fiets: grensgevalletje

Elk jaar gaat Henk Rijke, sinds kort verslaggever voor Apeldoorn Direct, met 3 vrienden op pad. Op de fiets. Normaal ver weg, maar dit jaar is die tocht even anders dan anders. En daar schrijft hij over. De komende week zal hij regelmatig een update plaatsen. Gisteren, zaterdag 5 september, trokken er vooral veel molens aan ze voorbij. 

Ik word weer wakker van de regen… om 02.37 uur. Gelukkig. Zolang het ’s nachts regent, vind ik alles goed. Ik drink wat en denk met een glimlach terug aan ons diner van gisteravond, voor ik weer naar dromenland vertrek. Zelden zo lekker gegeten. Ik ga geen reclame maken, maar hoeveel bistro’s zijn er nu helemaal naast Hotel Hardenberg.

The Hunger Games

De route leidt ons vandaag via de Duitse grens door het Oost-Drentse landschap. De rust en ruimte van gisteren wordt hier toch wel erg opgerekt. Dit is geen rust meer, dit wordt slaapverwekkend. Het is nog steeds mooi, maar de velden met mais, suikerbieten en uien zijn niet te overzien. Dat is een hoop werk. Ik realiseer mij dat veel lekkers op onze tafels in deze grond begint.

Mijn respect voor de ploegende boer groeit per kilometer. Ik ben een groot fan van de Hunger Games films: beseft ons eigen Haagse Capitool het belang van onze Noordelijke Districten wel. Groningen first, Drenthe second. Wat wordt er eigenlijk in de grote stad verbouwd? Mijn idee om maar direct door te fietsen naar het Malieveld houd ik nog even achter de hand.

Bij de 27e windmolen, linksaf

Oude en vooral zeer veel nieuwe molens trekken aan ons voorbij. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Zeer imposant. We zien de aloude ‘ja-knikkers’ traag hun werk doen, alsof ze hun naderend einde voelen aankomen. Ze staan nabij idyllische, maar slapende boerderij dorpjes waar het wegdek sinds 1814 niet meer onderhouden lijkt. Prachtig op een ansichtkaart, maar op een fiets met wat kilo’s bepakking tamelijk irritant.

Eerlijk is eerlijk, de vredigheid van deze omgeving overvalt mij ook: we zien vele vissers, jong, oud en van allochtone afkomst een hengeltje uitgooien, we passeren een echt rusthuis voor paarden en de weinige bewoners die we tegenkomen hebben allemaal een glimlach om hun mond. Stadse zorgen zijn hier ver weg.

Fietsbel

Ik geniet als we op een heel nieuw fietspad aan de Duitse grens voorbij trekken. Windje in de rug, de beentjes voelen nog goed, wie doet ons wat. De fietsbel van een van mijn vrienden begint van enthousiasme te trillen. Bijna thuis.

Parijs-Roubaix

Maar ja, prijs de dag niet voor het avond is, en dat geldt zeker ook in deze uithoek van ons land. De wind trekt aan en we krijgen plotseling een kleine 10 kilometer Parijs Roubaix keitjes voor de wielen. Wie heeft in vredesnaam deze route bedacht… o, ja: dat was ik. Uiteindelijk glippen we perfect tussen alle buien door. We hebben 2 keer de regenjassen aan gedaan… en weer uit, want de donkere wolken trokken keurig aan ons voorbij.

We zijn onderhand bijna op onze bestemming. De gedachte aan een warme douche en even gezellig bijpraten met onze vrienden, waar wij mogen overnachten, overheerst. Morgen is ons clubje fietsers weer compleet en kunnen we één dag met z’n vieren op pad. Zin in.