Opgelucht het nieuwe jaar in

Op de laatste avond van het jaar pak ik nog even een film: The Party, een feestje ter ere van de hoofdrolspeelster die eindelijk, na vele jaren van zwoegen voor de Partij, minister van Gezondheid is geworden. Enigszins beduusd over de afloop van de film sta ik na 70 minuten film weer buiten de bioscoopzaal. Wat nu?

In het café zie ik een man van ongeveer 45 jaar, wel vaker gezien, nooit eerder gesproken. Ik neem plaats aan zijn tafel en we raken in gesprek. Wonderlijk hoe zo’n gesprek zich ontwikkelt; in werkelijk no-time hoor ik zijn levensgeschiedenis: een aanvankelijk glanzende loopbaan die in het voorjaar abrupt tot einde komt: weggepest!

Weggepest, ik laat het woord tot me doordringen, ben hier verbaasd en verwonderd over, ongeloof maakt zich van mij meester. Ik wil de man trakteren op een drankje, vraag aan hem wat hij wil drinken. Zijn antwoord is letterlijk: ,,Mijnheer, het is Oudejaarsavond, besef dat toch, het is te laat, te laat om er nog iets leuks van te maken, een dom aanbod, mijnheer!” Hij trekt zijn jas aan en verdwijnt in de donkerte. Ik krijg het koud, letterlijk koud en heb het gevoel of ik een figurant ben geworden in de film The Party: vertrouw nooit op anderen; vertrouw alleen op jezelf en dat is al moeilijk zat!

Na enige minuten voor me uit gestaard te hebben, sta ik op en nog onder de indruk van de woorden van de verdwenen man bestel ik in plaats van 1 biertje zomaar 2 biertjes. Keer terug naar de lege tafel en ga met een diepe zucht zitten. Tjonge, Tjonge, wat doet die man zichzelf en anderen aan. Soms, heel soms begrijp ik er niets meer van en vraag mij af wat ik er mee moet. Het antwoord wordt me langzaam duidelijk: helemaal niets!

En dat lucht me op. Ik ben geen God en kan weinig doen aan alle ellende van anderen. En met dat geweldige idee verlaat ik toch nog opgelucht en glimlachend het café: het nieuwe jaar 2018 kan wat mij betreft beginnen.

Een gedenkwaardig 2018 toegewenst!

Pedro Waldenaar, onder redactie van Janny Bos.