Pedro als olé-toerist; vakantieblog 1

Pedro Waldenaar schreef een vijfdelige vakantieserie. De komende dagen zullen deze elke ochtend verschijnen op Apeldoorn Direct. Vandaag deel 1.

Ik ontwaak met enige hoofdpijn en met regen op mijn dakraam. Een koude woensdagochtend begin Augustus 2016 doet me verlangen naar de zon; doet me verlangen naar zand en strand. Met enig chagrijn sta ik op en maak koffie. Ik knap er enigszins van op en pak mijn laptop om mijn mail te openen en uiteraard mijn vrienden van facebook te begroeten. Dat is het eerste wat ik altijd doe, dan ben je er ook maar vanaf en heb je de nieuwtjes, de aankondigingen en allerlei andere zeer wetenswaardige en onzinnige feiten maar gehad.

Maar nu, heb er geen zin in, op een of andere manier stuit het me tegen de borst, zeker als ik naar buiten kijk, het lijkt verdomme wel herfst. Sommigen vinden de herfst fantastisch, kunnen in de midzomer al genieten van hete chocolade, dat achterlijk zwarte pietenfeest, die ellendige kerstdagen en ook nog dat Oud en Nieuw. Al jaren probeer ik het huis te ontvluchten met die feestdagen en ben dolblij als het 1 januari is. Ik gun iedereen van alles, maar vermoed toch dat degenen die van die heerlijke herfstachtige feestdagen houden, aandacht tekort hebben gehad in hun jeugd.

Herfst in begin Augustus en nog bijna een hele maand te gaan. Ik pak mijn laptop en kijk naar de temperaturen in het zonnige Zuiden. Ik word nog chagrijniger: 30 graden aan de Costa Brava, en niet een dag, maar meerdere dagen achter elkaar. Ik word het zat, zoek naar aanbiedingen die mij naar het zonnige Zuiden brengen. Ik ben het best in het nemen van besluiten als ik het werkelijk zat ben.

Mijn oog valt op een busreis: binnen 24 uur sta je aan de Costa Brava; zon, zee, zand en strand! Met de bus! En de prijs, de prijs is oké, een prima hotel en half pension: geen zorgen om slapen, eten en drinken en de zon op mijn wat kalende hoofd. Alleen die bus, zo’n busreis: 24 uur!! Met een zekere zenuwachtigheid overleg ik met mijn partner, ik breng het voorzichtig: noem eerst alle voordelen en dan pas, dan pas……. dat het een busreis is! Mijn verbazing is groot, zeer groot als zij direct enthousiast wordt: doen, gewoon doen, niet aarzelen, niet verder zoeken, gewoon doen. Ik raak onmiddellijk mijn chagrijn kwijt: boek en bel: een uur na mijn opstaan is Spanje geboekt, komen we eraan! En wel met de bus!! Buiten is het koud, binnen schalt Olé van Imca Marina door het huis. Het wordt een mooie zomer, het wordt een hete zomer.

Mijn humeur kan niet meer stuk en in de loop van de namiddag besluit ik het nieuws wereldwijd te verspreiden in de plaatselijke horeca. Vertel over de busreis naar Spanje en werkelijk waar, werkelijk waar, de reacties liegen er niet om: afkeuring, veel tips om toch het vliegtuig te nemen en zelfs een vomerende (kotsende) beweging. Ongelofelijk, kennelijk ben ik nu een échte Olé-Toerist. Het lijkt erop of niemand me nog ooit wil spreken. Met stijgende verwondering luister ik naar de reacties en verheug me daardoor nog meer op de aanstaande busreis.

Ik rij naar huis en voel, ja, voel, dat dit, dat deze keus, recht uit het hart, genomen op het toppunt van irritatie, wel eens een heel nieuwe periode in mijn leven zou kunnen inluiden. Ik voel nieuw leven, ik voel dat er een scheidslijn is getrokken, ik voel dat een verandering op handen is. De regenachtige ochtend in begin Augustus 2016 heeft een streep getrokken: op naar Spanje, op naar het nieuwe leven, op naar een nieuwe periode! En nog wel met de bus.

Morgen, blog nummer 2