Redders in nood….

Daar lag ie dan….voor ons huis op de stoep naast de vijver. Grijs / blauwgrijs was ie, af en toe probeerde ie zijn vleugels wat uit te slaan en hij knipperde met zijn kleine oogjes. Wat moest die daar nou vroeg mijn dochter zich af nadat ze eigenlijk vanochtend vroeg wel een fikse klap had gehoord op het moment dat ze nog in bed lag te slapen. Na een korte inspectie van haar kant bemerkten we dat er meer aan de hand was. Hij verroerde zich in het geheel niet totdat we dichterbij kwamen. Echter een poging om op te stijgen was er helaas niet bij. Onze dochter stelde voor om de dierenambulance te bellen. Iets wat ik zelf in eerste instantie een te grote stap vond. Bellen naar de ambulance voor een duif hoorde ik mijzelf tegen haar zeggen. Toch volgde even later dat bewuste telefoontje richting de Dierenambulance. Deze leerde ons dat wij de houtduif wat meer op krachten zouden moeten laten komen. Een doosje met luchtgaten erin en een schoteltje water met daarin wat suiker zou wellicht de duif weer op krachten brengen. Mocht dit echter tot onvoldoende resultaat leiden dan konden wij hen terugbellen en zou men de duif op komen halen en meenemen.

Bij gebrek aan een doosje met luchtgaten erin besloten wij om twee boodschappenkratjes en een theedoek te gebruiken. Op weg naar onze voortuin waar ons slachtoffer van de onfortuinlijke vlucht zich had genesteld werd de theedoek over de houtduif gelegd waardoor deze hopelijk minder bang zou zijn op het moment dat hij / zij opgepakt ging worden. Dat werkte gelukkig en de houtduif werd gedurende een uurtje de tijd gegeven om zelf weer op krachten te kunnen komen. Iets wat niet lukte. Ondertussen moest onze dochter naar haar werk, maar ze bleef “in contact” met het thuisfront om te horen hoe het met de gezondheid van de duif ervoor stond. Helaas had het schoteltje met suiker onvoldoende resultaat opgeleverd na een korte inspectie. De duif bleef ongeroerd in het hoekje van de krat zitten en verroerde zich niet. Even later na ons tweede belletje reed een busje van de Dierenambulance voor. Twee vriendelijke dames schudde ik vervolgens de hand. Zij hadden een op maat bestemd kistje in hun auto staan en liepen vervolgens op de beide kratjes af, namen voorzichtig een kijkje in de krat en constateerden i.d.d. dat het hier om een vrij jonge houtduif ging die w.s. op zijn eerste vlucht een raam was tegengekomen en hierdoor een fikse tik had gehad. De duif werd voorzichtig opgepakt en liefdevol in het daarvoor bestemde kistje gestopt. Niet voordat hij/zij even kort werd onderzocht.

Ik bedankte de beide medewerkers die vervolgens aan mij een folder uitdeelde met daarop vermeld de plek waar de houtduif heen zou worden gebracht. Speciaal voor onze dochter die hen had gebeld. De houtduif zou richting een opvangcentrum in Hall terecht gaan komen werd vermeld. Hier zou de duif weer op krachten worden gebracht en nadien weer worden vrijgelaten. Met een voldaan en tevreden gevoel pakte ik de beide kratjes weer op om schoon te maken. Toch goed dat er was gebeld dacht ik achteraf. Ook dat er mensen zijn die hiervoor zorg dragen. Ondertussen appte mijn dochter en vroeg naar de gezondheidstoestand van het beestje…ik kon haar vertellen dat de duif in betere handen was momenteel…gerustgesteld stuurde ze mij een lachende smiley toe. Bij deze hulde en dank voor het werk van de mensen van de Dierenbescherming!

Tijdens het schoonmaken van de beide kratjes betrapte ik mijzelf erop dat ik het volgende liedje neuriede van Robert Long “vanmorgen vloog ze nog …”