Saai; vakantieblog 4

Pedro Waldenaar schreef een vijfdelige vakantieserie. De komende dagen zullen deze elke ochtend verschijnen op Apeldoorn Direct. Vandaag deel 4.

In de badplaats waar we verblijven is er niets ouds te zien en niets te beleven. Gelukkig zijn er geen oude gebouwen, geen eeuwenoude kastelen, er zijn geen historische feiten te noemen. Een perfecte badplaats voor ouwe chagrijnen en hopeloze, rusteloze mannen en vrouwen die alleen zichzelf willen inspireren en niet geïnspireerd willen worden door hun omgeving. Zij hebben genoeg aan zichzelf en aan elkaar. Het is ronduit saai.

Elke dag doen we hetzelfde: we ontbijten in de eetzaal, drinken koffie bij het lokale, Spaanse café Rembrandt, dat gewoon een Hollandse ober heeft, wandelen naar een plein met veel kinderplezier, doen boodschappen, gaan aan de lunch in de eetzaal en lopen hierna een kilometer of vijf naar de volgende badplaats, alwaar we op het strand gaan zitten loeren naar de zee. We nemen een duik, we laten ons opdrogen, nemen een duik, laten ons opdrogen en nemen weer een duik om vervolgens ons weer te laten opdrogen.

En we praten wat af: we verwonderen over ons over dat Spaanse pleintje met veel kinderwerktuigen en kinderplezier, vergelijken dit met dat rare Katerplein waar horeca overheerst en waar het kinderplezier taboe is. We ontdekken op het hete zand aan de Costa Brava dat het iets met vergezichten te maken heeft: volgens mij zijn er te veel bomen in Apeldoorn waardoor figuurlijk de Apeldoornse beleidsmakers niet verder kunnen kijken dan hun neus lang is. Of zou het iets met cultuur te maken hebben: denken we niet te veel in hokjes: kinderen bij de kinderen en ouderen bij de ouderen? Kinderen op de kleuterschool en ouderen in het bejaardenhuis. Nou, ja daar houden we ons dus op het Spaanse strand mee bezig. Saai, saai en nog eens saai!!

En toch: nadat wij ons heerlijk hebben vermaakt op het strand, ver van het echte leven, zoeken wij, uiteraard, een strandtent op. Langs de spoorlijn die de trein leidt naar Barcelona heb ik een etablissement ontdekt dat sinds de jaren zestig nooit meer is gerenoveerd, geschilderd of aangepast. Aan de spoorlijn, die langs het strand ligt, tegenover een spoorwegovergang. Een kroegje met een ouder echtpaar als gastheer en gastvrouw en 2 zonen die kennelijk voorbestemd zijn om deze kroeg tot in eeuwigheid te exploiteren en niet van plan zijn iets te veranderen. Een aantal stoeltjes op de stoep, een TV die voortdurend aanstaat en waar niemand naar kijkt, een bar en een paar tafeltjes en stoeltjes rommelig gerangschikt. Slechts 1 biertappunt en voor de rest alles uit flesjes. Een cafébaas die stiekem uit een grote fles limonade drinkt om vervolgens weer in de ijskast terug te zetten, wachtend op een volgende klant. Ik ben verrast en aangenaam verrukt.

Ik ben verrukt, ik ben werkelijk verrukt over zo’n ontdekking: hier komen de avonturen van Sjors en Sjimmie in mijn gedachten tot leven, hier zou ik dagen, weken en maanden kunnen doorbrengen. Hier heb ik geen hypnose tovenares voor nodig of een excursie naar de binnenlanden van Afrika. Al die prachtige historische bouwwerken: voor mij niet nodig: dit is een kroeg, rommelig, gedateerd, waar het leven letterlijk en figuurlijk langsraast, die mij rust brengt, die mij verdieping brengt. De kroeg kent vaste gasten, een Duitser, een Rus, een aantal dames op leeftijd die waarschijnlijk ook maar net moeten rondkomen van een erfenisje of een uitkering, ik weet het niet, maar het is geen Monacopubliek.

Klokslag 16.00 uur zoek ik mijn plek aan de straatkant op en bestel een biertje voor anderhalve euro. Voor slechts een tientje 6 biertjes en dan hou je ook nog 1 euro over. Met zicht op spoorlijn, strand en de middellandse zee. Zeg nou, eerlijk, wat wil een mens nou nog meer…..Ik niet. Saai…..absoluut niet saai……..het leven voltrekt zich om mij heen! Ik heb er tijd voor en neem er de tijd voor en ik ben niet jaloers op al die wereldreizigers, die maar reizen om het leven te ontvluchten. Ik neem juist tijd om het leven te nemen. Op een van deze dagen gebeurt het, en het gebeurt altijd op de momenten dat je het leven neemt in zijn volle omvang. De droom in de busreis komt in de laatste blog tot leven.

Morgen, de ontknoping