Stage in de Stad: een Kluphuis voor iedereen

Vandaag ga ik op bezoek bij de Klup Apeldoorn, een Kluphuis dat ondersteuning biedt aan mensen met een verstandelijke beperking en/of autisme uit Apeldoorn en omliggende gebieden. Samen met de vrijwilligers doen de gasten allerlei activiteiten, van ‘gewoon’ een middagje kletsen tot je danskunsten laten zien bij de VolksdansKlup, haal je de Rico Verhoeven in je naar boven bij de BoksKlup of werk je aan je eigen televisie uitzending bij de MediaKlup. Hoe zorgen de vrijwilligers elke week weer voor een volgepakt programma? We bespreken het met bestuurder Karen Hop!

Terwijl ik warm ontvangen word door de groep is Karen druk aan het bellen ‘sorry hoor, het is een beetje chaotisch vandaag’. Karen is sinds 2020 in dienst bij de Klup en heeft een brede geschiedenis in het maatschappelijke veld: “Ik heb best veel gejobhopt. Nu denk ik voor het eerst vier jaar, ik kan hier de rest van mijn leven doorbrengen. Dat komt door de bijzondere groep mensen waarvoor we werken.”

Leuk maar onrustig

De deelnemers zitten, samen met een aantal vrijwilligers en stagiaires, aan tafel. Ze bespreken een high tea van afgelopen week, georganiseerd door medewerkers van het Kadaster. “Ze waren erg geïnteresseerd en het eten was super,” gooit een van de gasten in de groep. Toch zorgen initiatieven zoals deze voor onrust in de groep, zo legt Karen uit: “Er kwam iemand, een beetje in mineur, naar me toe. Ze vertelde me hoe haar leven even tegen zat en waar ze tegen aanliep. Het enige wat ik dan zeg is ‘vandaag mag je even lekker genieten. Kijk eens hoeveel lekkere hapjes er op tafel staan, vergezeld door allemaal gezellige mensen.’ Op dat moment kijkt ze me en licht haar boze gezicht op en zegt ‘je bent echt een schat!’. Ze voelt dan heel goed aan dat ik het beste met haar voor heb.”

De rust en kalmte van Nicole, een van de vrijwilligers bij de Klup, tijdens de gesprekken valt op. Ze lijkt net een host van een praatprogramma waar iedereen door en langs elkaar heen praat. Ze geeft alle gasten bijna evenveel aandacht en spreektijd. Het volgende, niet onbelangrijke onderwerp komt op tafel: “Wat gaan jullie vanavond eten?” Van hutspot tot ham-kaas macaroni, de bezoekers vertellen gretig over hun culinaire plannen.

Het is voor mij eindelijk tijd om in actie te komen, de deelnemers krijgen een drankje en een zakje chips. Aan mij de taak om, samen met de stagiaires, iedereen het juist flesje drinken te geven. Cola met glas, cola zero zonder glas, chocomel met glas (of nee, toch met een rietje). De bezoekers (en vrijwilligers) hebben genoeg eisen. Het laatste glas wordt op tafel gezet, onze taak zit er op. Of toch niet, een van de deelnemers herinnert ons eraan dat we de chips vergeten zijn… 

Ruim 50 jaar de Klup

De Klup, opgericht in 1967, begon als een initiatief van ouders voor kinderen met een verstandelijke beperking. Na diverse verhuizingen en leiderswissels groeide de Klup uit tot een centrum aan de Mariastraat 52 in 1983, met steun van de Apeldoornse gemeenschap. In 1992 opende het huidige Kluphuis dankzij de succesvolle ‘1 miljoen gulden voor de Klup’ campagne. In de afgelopen 50 jaar heeft de Klup significant uitgebreid in deelnemers, activiteiten en vrijwilligers, en blijft het een tweede thuis bieden voor mensen met een beperking.

Van de SchilderKlup tot de VolksdansKlup en van de BoksKlup tot de Jongerensoos, bij de Klup is elke dag bijzonder. Vanuit het Kluphuis organiseren de betrokken vrijwilligers en stagiaires zo’n 35 activiteiten per week, een aantal om trots op ze zijn, zo beseft Karen zich al te goed: “Wij hebben het geluk dat we zoveel vrijwilligers hebben en dat ze bij ons blijven.”

De Klup biedt ook de MediaKlup aan. In de MediaKlup leer je alles over presenteren, filmen en video’s maken. Deelnemers krijgen begeleiding van ervaren vrijwilligers en professionals. Of je nu een beginnende filmmaker bent of al ervaring hebt, je bent bij de MediaKlup van harte welkom. Vanuit het KlupHuis wordt gewerkt aan verschillende mediaprojecten, zoals de nieuwe KlupTV-serie, een documentaire over de Klup en een online magazine voor deelnemers en vrijwilligers.

Neem een kijkje op de site van de Klup, hier vind je onder andere de afleveringen van KlupTV.

Meer dan vrijwilligerswerk

Het werk als vrijwilliger is meer dan even je gezicht laten zien, zo legt Karen uit: “Soms is een vrijwilliger van de Klup het meest vaste persoon in iemands leven. Als familie iets meer op de achtergrond op speelt en je meer beroep op professionals moet doen, die constant uitvliegen. Dat vind ik wel intens. Dat zegt iets over de band.” Vertrouwen is hier belangrijk omdat je je veilig moet voelen. “Veiligheid, sociale veiligheid en plezier zijn grote waarden hier,” vertelt Karen.

De medewerkers en vrijwilligers zetten zich volop in, maar leren ook genoeg van de deelnemers. “Als ik bij de SchilderKlup kom, doe ik actief mee. Ik zit constant met een waardeoordeel ‘ik kan niet schilderen, ik kan niet schilderen’. Een groot gedeelte van de deelnemers missen dit denkvermogen, daardoor zijn ze veel minder beperkt. Ze denken gewoon: ‘Je schildert, dus dan kan je het toch?’ Dat vind ik zo bevrijdend, ze zijn veel meer in staat om direct te voelen. Communicatie gaat niet alleen via woorden, het is heel puur,” legt Karen uit.

Een positief virus

Mensen die een voet binnen het KlupHuis zetten, krijgen last van een virus. En dan hebben we het niet over een virus die je zwak, ziek en misselijk laat voelen, maar het KlupVirus. “Je krijgt hier zoveel terug, dit maakt het heel fijn om te komen. We hebben vrijwilligers boven de 80 en een echtpaar, dat elkaar hier ontmoet heeft, die al 53 jaar vrijwilligerswerk doet bij ons. Waanzinnig toch?” We hebben hier hele families. Man en vrouw hebben hier als vrijwilliger geholpen en nemen na een aantal jaar de kinderen mee, zo onstaan er diepe banden tussen deze gezinnen en de Klup.

Jongeren blijven binden

De Klup gaat tegen de trends in, zo trekken ze nog steeds groepen jongere vrijwilligers aan. “Vanwege de maatschappelijke stage op de middelbare school blijven jongeren bij ons terecht komen. Vanuit die positie blijven sommige hangen.” Zo is ondertussen ook de zoon van Karen besmet met het Klupvirus. “Ik heb hem verder amper verhalen over de Klup verteld, laat staan geprobeerd om hem te overtuigen. Maar na zijn maatschappelijke stage bleven hij en een vriendje hier langskomen.” Naast de maatschappelijke stage stroomt een ander gedeelte in vanuit de familiestructuur, waar het KlupVirus van generatie op generatie wordt overgedragen. “Oma die hier helpt heeft alweer kleinkinderen die hier ook actief zijn,” vertelt Karen.

Joke is al zo’n acht jaar vrijwilliger bij de Klup. “Ik behoor tot de vaste kern, dat betekent dat ik één keer per week op locatie ben.” Ik ben hier begonnen omdat ik iets te doen wil hebben, hiervoor heb ik opgepast, mijn werk was gestopt. Nadat ze met pensioen ging kwam Joke bij de Klup terecht: “Omdat ik iets te doen wil hebben en vanwege de afwisseling. Het is elke dag iets anders, de ene dag ben je aan het knutselen, de andere dag maak je een wandeling door de buurt. Daarnaast zijn de mensen hier goed van humeur. De doelgroep is heel gevarieerd, jongeren tot ouderen, minder tot meer beperkt.”

Pascal loopt sinds september stage bij de Klup. Ze zit in het tweede jaar van de opleiding sociaal werk op Deltion. “Op dinsdagavond doe ik handarbeid, op donderdagavond boksen en zaterdagochtend pas ik op de ‘jonkies’.” Met zo’n 500 bezoekers per week is de Klup een drukbezochte voorziening, zo ondervindt Pascal: “Bij het begin had ik moeite met de namen, ik denk dat ik nu iedereen bij naam ken.”

De deelnemers voelen veel liefde voor de werknemers, vrijwilligers en stagiaires, zo vertelt Pascal: “Als ik een keer ziek ben, merk je dat ze oprecht blij voor je zijn als je weer beter bent. Ik voel de meeste voldoening wanneer ik mensen heb geholpen en je ziet dat het ze blij maakt.” In het begin van haar stage kwam Pascal langs een aantal uitdagingen: “In het begin vond ik de oude doelgroep heel pittig, ze kennen de andere vrijwilligers al een tijdje dus je merkte dat ze amper met hun vragen of problemen naar mij toe kwamen, dan moet je jezelf echt aanbieden. Nu komen ze echt met vragen naar mij toe, dat is fijn.”