The Glass Castle: Afschuwelijk thema ontroerend verfilmd

Achter me in de bioscoopzaal van Gigant hoor ik gesnotter, voor me loopt een man weg om 2 biertjes te halen en ik…..twijfel of ik de autobiografische film The Glass Castle wil uitzitten. In een bijna lege zaal durf ik niet weg te lopen.

Een dominante, alcoholische vader, een moeder die schildert, beiden kijken niet naar hun vier kinderen om. Een grootmoeder die aan jongentjes zit. Vader en moeder weigeren deel te nemen aan de consumptiemaatschappij, geven hun kinderen zelf onderwijs en spiegelen hen beloften voor die ze in werkelijk nooit waar maken. Het glazen kasteel dat vader wil bouwen komt er nooit. “Veel beloven en weinig geven, doet de gekken in vreugde leven”, zei mijn moeder altijd.

En toch blijf ik de film uitzitten, doodgewoon nieuwsgierig naar het antwoord op de vraag mij af hoe je toch met veel geweld van je kinderen kan houden, hoe de kinderen zich zullen ontwikkelen, wanneer het voor de kinderen genoeg is om met deze ouders te leven. Tegen het einde van de film komt het antwoord: er is toch een hoop geleerd, er zijn toch ook momenten van intens geluk geweest met de familie en het blijven toch jouw ouders: hier kom je nooit van los. En dat kun je beter maar accepteren in plaats van er tegen te vechten. Ik ben blij dat ik ben blijven zitten.

Zien? Zeker, maar nodig vriend of vriendin uit, en neem nà afloop een borrel en een bitterbal, anders loop je het gevaar op een slapeloze nacht.

Regisseur: Destin Daniel Cretton, Geschreven door: Jeannette Walls
Bewerking van: Het glazen kasteel, Scenario: Destin Daniel Cretton, Marti Noxon, Andrew Lanham

The Glass Castle, Gigant Apeldoorn