Vloeiende Vloeimans

“Wat gebeurt hier? Waar komen al die mensen vandaan?” vroeg iemand naast me. “Dat kan niet in Apeldoorn!”
“Het kan wel,” zei ik. “Dat zie je toch?”
Echt stampensvol stond Gigant niet, maar toch was er veel volk op afgekomen.
“Meestal is er maar een handjevol mensen bij dit soort gelegenheden,” zei dezelfde iemand.
“Als er weinig mensen komen is het niet goed en als er veel mensen komen is het óók niet goed. Wat wil je nu helemaal?”

Wat ík wilde, wist ik wel. Die schurende trompet met die mistige effecten. En die kreeg ik volop. Dat niet alleen. Want de trompettist had ook nog zijn band Gatecrash meegenomen.
Jeroen van Hulten op drums, Gulli Gudmundsson op bas en de weergaloze Jeroen van Vliet op Fender Rhodes en synthesizer. Als hij een toetsensolo speelt, zingt hij zijn hele solo mee.
Eric Vloeimans zelf is de bandleider. Hij geeft volop ruimte aan zijn muzikanten. Maar áls hij aan het soleren gaat, dan is hij alom aanwezig.
In zijn spel hoor je verschillende invloeden. Natuurlijk is daar Miles Davis; niet voor niets is het stuk ‘Prince Of Darkness’ opgedragen aan de grote meester. Daarnaast hoor ik vooral de Scandinavische inbreng: Arve Henriksen, Jukka Eskola, Nils Petter Molvaer. En Mark Isham. Maar het meest in het oor springend is Jon Hassell. Vloeimans heeft goed naar hem geluisterd en voegt daar het zijne aan toe. Ik hoop dan ook dat we ‘For Jon’ krijgen, te vinden op het eerste Gatecrash album. Dat krijgen we niet, maar wel een soortgelijk stuk: ‘Pèlerinage’. Een atmosferisch landschap, dat langzaam opbouwt. Na vijf minuten klinkt waar ik voor kom: die schurende trompet met die mistige effecten. Vloeiende Vloeimans.

Het publiek luistert ademloos. Hier gebeurt wat. In Apeldoorn gebeurt heus wel wat. Wees daar nou niet zo verbaasd over. Zie het als iets moois.
Want mooi is het. Heel mooi.

Apeldoorn, 11 februari 2011

(camera: bazbo. Meer filmpjes van het concert zijn te vinden op YouTube.)