Waarom zitten we hier eigenlijk?

Vanavond werd het voorontwerpbestemmingsplan Laan van Spitsbergen besproken. Ofwel AGOVV. Het is niet gebruikelijk dat een voorontwerp besproken wordt in de PMA, zeker niet als die al de inspraak in is. Maar als fracties er om vragen, kan het wel.

Volgens het bespreekvoorstel was het met name bedoeld voor fracties om vragen te stellen. Het publiek dat in grote getale aanwezig was, mocht niet inspreken. De fracties mochten reacties geven, opmerkingen maken en vragen stellen. En dat gebeurde ook uitgebreid. Zo werd gevraagd naar de afspraken met de wijkraden, de bescherming van de natuur, of tijdelijk vergunnen mogelijk was, of de definitie wel klopte, waarom AGOVV in de toekomst meer en hoger mag bouwen dan er nu staat, hoe het zit met de bezoekersaantallen en het verkeer. Men gaf het college suggesties mee over o.a. het inperken van de ontheffingsdbevoegdheid van B&W. Men had zich goed voorbereid.

En toen kwam het antwoord van wethouder Metz. Hij kon nu niet zoveel met de inbreng. Vorig jaar heeft de raad richting kunnen geven en nu ligt het plan ter inzage. Als alle zienswijzen binnen zijn worden alle opmerkingen en vragen beantwoord in de zienswijzennota. Punt.

Maar waarom zitten we nu dan hier? werd gevraagd. Omdat enkele fracties daarom gevraagd hadden. Wel vragen mogen stellen, maar geen antwoord krijgen. Morrend gingen de fracties akkoord: de voorzitter gaf een toelichting aan het publiek en de vergadering werd gesloten. Na afloop lichtte Metz toe dat hij geen antwoord kon geven, omdat hij daar dan op vastgepind zou worden, terwijl het antwoord later in de zienswijze misschien net iets anders is. Overigens gaf hij toe bij andere vergaderingen ook wel eens geen antwoord te geven op lastige vragen en als de voorzitter en vragensteller daar dan niet op terug komt, komt hij er mee weg. Van Kerkhof (GB) had verzocht om agendering en vond dat het toch zin gehad heeft. “Het publiek en de media is erbij en het komt toch weer tussen de oren.”

Of het aanwezige publiek nu echt zat te wachten op het aanhoren van vragen zonder antwoord te krijgen, ik vraag het me werkelijk af.