Wintersport, ik moet er toch niet aan denken

Ik kijk om mij heen. Alles is wit. De sneeuw ligt centimeters dik op de takken van de bomen. Het is stil. Er is niemand in de buurt. Geen sterveling. Alleen ik. Er zijn wel wat mensen geweest. Dat kun je zien aan de voetafdrukken in de sneeuw. En een hond, getuige de gele sneeuw. Het is de enige kleur in het landschap. Voor de rest is alles zwart-wit. Alsof ik naar een oude televisie kijk. De wind heeft de sneeuw tegen de stammen van de bomen geblazen. Ik haal mijn fototoestel uit mijn jaszak. Je blijft plaatjes maken in een sprookjeswereld als deze. Ik krijg pijn in mijn wijsvinger. Niet van het vele keren de ontspanknop indrukken, maar vanwege de snijdende kou.

Wintersport, je moet er toch niet aan denken. Ooit, een aantal jaren geleden, ging ik met een groep mee. Niet dat ik op wintersport wilde. Nee, zij vroegen mij of ik voor de groep wilde koken. Dat wilde ik wel. Als ik maar niet mee naar boven de kou in hoefde. De reis ging naar Au. ’s Avonds vertrokken we per bus en toen het ’s morgens licht werd, waren we bij Au en getuige van meer dan anderhalve meter sneeuw. Overdag was de ploeg weg en stond ik boven de dampende pannen. Op de laatste dag hoefde ik niet te koken, want we gingen uit eten. En toen moest ik mee naar boven. Nu heb ik een nogal hardnekkige vorm van hoogtevrees. Echter, eenmaal in de kabelbaan omhoog, durfde ik toch om mij heen te kijken. Wat ik zag, was niet reëel. Dit maakte ik niet mee. Welke 3D-surroundsprookjesfilm waren ze hier aan het vertonen? Toen we uitstapten, stapte ik een andere onwerkelijke wereld in. Iedereen zoop zich klem aan bier en glühwein, overal klonk wanstaltige muziek, men stortte zich massaal in de krioelboel van ski’s, snowboards, zonnebrillen, mutsen, sjaals en wanten die zich factor 40 zigzaggend naar beneden tuimelden en hoe moet dat als je zo’n skipak aanhebt en je moet plots kakken? Wintersport, je moet er toch niet aan denken.

De sneeuw kraakt onder mijn schoenen. Het begint te schemeren. Ik loop het paadje af en verlaat het park. Even de straat oversteken en ik ben weer thuis. Gelukkig hoef ik niet op wintersport en kan ik gewoon lekker in mijn oude vertrouwde Apeldoorn blijven. Heerlijk.

Apeldoorn, december 2010