‘Zachte berm’… PLONS!

Wildkakken, waar kan het nog?
Van al mijn heimelijke genoegens is wildkakken wel mijn absolute favoriet. Dat ik soms wildkak, of gedwongen word tot wildkakken, is op zich geen genoegen, maar als het nu eenmaal tóch zo uitkomt, dan maak ik het voor mijzelf zo aangenaam mogelijk.

Problemen met mijn maag-darmkanaal zitten enigszins bij mij in de familie. Mijn grootvader van mijn moeders kant en zijn oudste dochter, mijn tante Riet, sterven allebei aan darmkanker en mijn vader kon op commando petomaniëren en diarreren. Chronische dunne poep spettert sowieso over onze genen. Nee, het leven is geen lolletje.
Zelf kan ik mijn mest niet zo lang ophouden. Als ik aandrang voel, dan moet ik snel. Anders wordt het een rommel. Zo ook nu weer, leek het.

Daar kwam ik aangefietst. Ik had niet eens een kratje Dommelsch achterop. Het was een droge maar grijze januaridag, ik had de wind mee en ik was op weg naar mijn fijne warme thuis voor de aangename start van het weekend met leuke dingen in het verschiet. Tot plots!
Wat voelde ik daar? Lastige en nogal onwelkome druk op mijn endeldarm. Ik was pas bij Kanaal Noord, dus dat redde ik nooit meer helemaal naar huis. Dat werd voortijdig poepen, maar waar? Zelfs de V&D was te ver weg.
Wildkakken, dan maar weer eens. Soms is het niet anders. Maar toen doemde zoals gezegd de grote vraag op: “Wáár?”

Apeldoorn maakt haar naam ‘Stad in het groen’ steeds minder waar.
Vond ik vroeger zonder problemen een boom, een bosje of plukje struiken; tegenwoordig zoek ik me de takke naar een veilige plaats waar ik voldoende aan het oog onttrokken mijn fecaliën tegen Moeder Aarde kan laten spatten.

De nood werd ondertussen zó hoog, dat het me voor mijn ogen begon te draaien. Echt scherp zag ik niet meer.
Dáááááár! Een bord langs de weg! ‘Zachte berm’. Daar moest het dan maar.
Ik zette mijn fiets neer en deed een stap in de drek. Hier zou ik snel de mijne aan toevoegen.
Ik had mij echter vergist in de ernst van de boodschap van het verkeersbord en voordat ik toe kwam aan mijn eigen boodschap, gleed ik naar beneden. Plons!

Terwijl het zwarte kanaalwater zich boven mij sloot en ik al mijn spieren voelde verslappen, schoot het door mijn hoofd: “Wildkakken, waar kan het nog?”

Apeldoorn, januari 2011