Heimwee

Het dooit. Maar dat had ik al verteld. Of niet? Ik weet het even niet meer. Voor de zekerheid: het dooit.
Het is wat met dat geheugen van mij. Waar zat ik? Had ik ook verteld dat ik een nieuwe werkplek heb? Nee? Nou, ik heb een nieuwe werkplek. Maar daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Waar dan wel over? Verhip zeg, zou het liggen aan al dat bier? (Zát dat ik hier weer ben! Nee hoor, lieve lezertjes, zó erg is het nu ook weer niet gesteld met uw Favoriete Blogger alhier. Al moet de Gemeente Apeldoorn toch eens opschieten met reactie op mijn aanvraag voor een eigen glasbak voor de deur. )

Ik wilde het hebben over sneeuw. Twee weken geleden lag hier nog niets. Ik zat toen in Stockholm (had ik dat al verteld? Nee, nou ik zat in Stockholm!) en daar was het volop sneeuwstorm. Op zondagavond 28 november kwamen we hier weer terug en toen was het wel koud, maar droog. De dag daarop begon het hier te sneeuwen dat het niet mooi meer was. Of wacht, het was juist wél mooi. (Daar gaat deze blog juist om. Toch een moeilijk vak dit, hoor.) En het werd alleen maar erger. Of nee, niet erger. Mooier. (Waar zit ik toch met mijn gedachten? Nog steeds in Stockholm, ben ik bang.)
Zaterdag 4 december was de mooiste dag. De pot op met Stockholm, Apeldoorn rules!

Het dooit. Maar dat had ik al verteld. Wat ik niet had verteld, is dat ik stiekem terug verlang naar de sneeuw. Want zeg zelf: wanneer en waar maak je mooiere foto’s?

Apeldoorn, december 2020