De Wolff: jong, puur, ruw en muzikaal

Dat de programmering van Gigant veel moois biedt bleek gisteren maar weer eens toen de jongens van De Wolff het podium beklommen. Drie piepjonge gastjes die al een jaar of drie stevig van zich laten horen. Grote festivals, de grote zaal van Paradiso, Rockpalast, De Wereld Draait Door, noem maar op. Maar wat is het nou toch dat de hele wereld met dit driemanschap wegloopt?

In de eerste plaats het ontembare enthousiasme waarmee gespeeld wordt. Maar dat soort bandjes zijn er meer. Veel meer gaat het bij De Wolff om de veelheid van stijlen. De jongens hoeven niet te kiezen tussen pootjebaden in de uiterwaarden van de progrock of zwemmen in de ruigte van de Ierse zee zoals een band als The Frames dat zo prachtig kan. Ze beheersen alle stijlen tussen britpop en progrock en smeden die tot  een heel eigen sound aaneen. Invloeden die voorbij komen, en dat zijn er een paar: Pink Floyd, The Allmann Brothers, The Doors een snufje Coldplay en veel Emerson, Lake and Palmer. Allemaal ouwe zakken die door deze jonkies op hun geheel eigen wijze weer tot leven gewekt worden. 

Het was te merken in Gigant want de band spreekt een heel breed publiek aan. Springende zestienjarigen voor het podium, hun vaders en soms moeders daar met een biertje net achter,  dan de slechts vanuit de enkels bewegende muziekliefhebbers en muzikanten en aan de bar die toevallige passant die niks beters te doen had en per ongeluk een heel mooie avond kreeg voorgeschoteld. Want dat was het. De Wolff heeft een trouwe schare fans en dat was ook in Gigant te merken aan iets wat grote mensen ‘publieksparticipatie’ noemen. Ze kennen de teksten, zingen en springen mee, kennen de breaks en kochten na afloop massaal CD’s. Zo hoort het, dat verdienen ze , die jonge, pure, ruwe en vreselijk muzikale ventjes van De Wolff. (foto: Peter Vroon)