Genoeg van de fluwelen handschoenen

Heerlijk zo’n lang weekend weg met het gezin. Volop aandacht, ruimte en liefde voor de kinderen. Je ziet ze groeien waar je bij staat! Zo hoort het toch eigenlijk altijd te zijn? Volgens veel pedagogisch verantwoorde programma’s en methodieken in ieder geval wel. Volgens mij niet…

Toen het alledaagse leven weer begon, merkte ik aan zoonlief (#ikben4) dat hij erg op mij ging leunen. Op sommige momenten leek hij eerder de leeftijd aan te nemen van zijn dreumeszusje dan die van de zelfstandige kleuter zoals ik hem ken. Afscheid nemen? Liever bij mama blijven. Eén kusje? Mama verdient er wel 100! Met een verdraaid stemmetje hoor ik na de zwemles: “Mama is lieieief! Vind je mij ook lief en heb ik het goed gedaan?”. Het lijkt onschuldig, zelfs vertederend en even laat ik mij verleiden. Hoe heerlijk is het om je te wentelen in deze aanbidding? Maar hoe eerlijk is dat?

Zoonlief laat zijn zelfvertrouwen van mij afhangen. Hij legt het maken van keuzes bij mij neer. Natuurlijk is hij nog maar 4 en moet ik hem niet overschatten. Deze situatie laat ik dan ook meer over mij zeggen dan over hem. Afhankelijkheid voelt best fijn. Ik ben nodig. Ik ben belangrijk. Maar tegelijkertijd onderschat ik mijn eigen kind zodra ik zijn verantwoordelijkheid ontneem door dingen uit handen te nemen, door te gaan zorgen waar hij zelf dingen kan doen.

Ik zie mijn moeder wel eens kijken hoor… Wat een koele moeder die Ka! Haar kind valt en zij vliegt niet op hem af. Hij klimt op het rek en zij weerhoudt hem niet, staat niet eens dichtbij om hem op te vangen voor als hij valt. Klopt! Want het is juist zij die mij met veel vertrouwen heeft opgevoed. Een waarde die ik graag doorgeef aan mijn kinderen.