Raadslid Buiserd en zijn grondbezit

Blijkbaar de Stentor niet goed gelezen, maar het blijkt dat in de Stentor een discussie is geweest over de grond die raadslid Buiserd bezit. Anoniem is gesuggereerd dat hij en zijn broer Frans (voormalig wethouder, nu burgemeester) deze grond door hun voorkennis hebben verkregen. Het kwalijke van deze suggesties is, dat – zonder feitelijke informatie – een politiek figuur wordt beschadigd.
Als publiek figuur is het moeilijk je te verdedigen, de schijn heb je altijd tegen. Nu ken ik de mores in de raad en PMA een beetje, en weet ik, dat bij elk onderwerp wat te maken heeft met
“zijn grond”, Peter de zaal verlaat.

In de raad heeft Peter een toelichting gegeven over zijn bezittingen. omdat bij de raadsvergadering maar een handvol publiek zit, en weinig mensen de notulen lezen, volgt hieronder het verhaal wat Peter heeft gehouden.

Wat drijft mij ertoe hier te staan?
Een aantal opmerkingen na publicatie in de plaatselijke pers; twee op internet en later nog een ingezonden stuk in de Stentor. Voor degenen die het niet precies voor ogen hebben lees ik enkele passages voor. Het gaat over de € 10 miljoen die de raad zal besteden aan de aankoop van landbouwgrond.
De reactie van een zekere R.L.: “Ben benieuwd wie er naast het gemeenteraadslid nog meer belang heeft bij deze transactie, ik denk er het mijne van, de aap zal te zijner tijd wel uit de mouw komen”.
De tweede opmerking van een zekere N.R. op 5 oktober 2012 om 10:15 uur in hetzelfde artikel: “Wanneer heeft de heer Buijserd de gronden verworven? Jaren ’80? Was hij toen op de hoogte van toekomstige pogingen van de gemeente beide Ecofactorij’s te willen bouwen. Dan kan hij nu z’n mond wel houden, maar het blijft een vreemde zaak”.
Een ingezonden stuk op dinsdag 9 oktober geplaatst tussen de lichtstraal en de piloot: “Een raadslid, Peter Buijserd, die partij is in een grondaankoop. Gelet op de afbraak van ons sociale stelsel, mede te danken aan het Grondbeleid, bekruipt mij het gevoel van onbehagen wanneer ik mijn gedachten loslaat over de gemeenschappelijke “verdiensten” van beide heren. Dan raak ik de gedachte: hoe komt die man aan die grond, maar niet kwijt. Is dat familie-eigendom, is dat verkregen uit een erfenis of had deze man in het verleden zijn oortjes goed los? Mijn simpele ziel geselt mijn gedachten; wie brengt mij licht?”

Ik wil dat licht wel brengen omdat het niet alleen mij, maar de hele raad raakt. Het lijkt alsof we hier samen wat ritselen en dat de samenleving daarvan de dupe is. Je weet dat je als raadslid in een glazen huis zit. Ik wil enkel momenten noemen waar ik dat voel. Ik weet dat ik 24 uur per dag, zeven dagen per week en het hele jaar raadslid ben. Bij alles wat ik doe en overal waar ik kom herkennen mensen mij en weten ze dat ik een raadslid ben. Je hebt formeel dezelfde rechten als andere burgers, maar dat kan materieel best anders uitpakken.
Ik noem een moreel dilemma. Stel dat er ontwikkelaars langs je huis komen, kun je als raadslid dan wel aan een ontwikkelaar verkopen, terwijl je zelf in de raad zit? In principe wel, maar moreel is het de vraag of dat kan. Ik heb niet de behoefte iets te verkopen en dat heeft bij mij nog nooit gespeeld.
Voor mij spelen wel gesprekken met ambtenaren. Heb je het dan ooit over de Ecofactorij? Nee, daarover heb je het niet, om mensen en jezelf niet in een moeilijke positie te brengen. In dat opzicht sta ik eerder op achterstand dan dat ik er voordeel van heb dat ik raadslid ben. Bijeenkomsten over het onderwerp grondpolitiek zijn openbare bijeenkomsten waar ik niet bij was omdat mensen misschien denken dat ik er voordeel van heb als ik daar mijn gezicht laat zien.
Ik ben wel op bewonersbijeenkomsten geweest. Ik ben een bewoner van het gebied en dat kan wel. Toen mijn ouders 80 en 81 jaar waren hebben mijn broer en ik hun huis met de gronden overgenomen. Die gronden lagen naast grond die ik al eerder had gekocht en waar ik voor eigen rekening en risico het woonhuis van mijn ouders heb uitgebreid. Ik woon daar nog steeds en ik heb niet de behoefte om te verhuizen, maar het is de vraag of ik daar wel over ga.

Hoe is die grond bij de familie gekomen? Alles wat ik ooit in mijn hele leven heb gekocht, heb ik van mijn ouders gekocht. Mijn grootvader is in 1933 uit Zuid-Holland hier gekomen en heeft de boerderij waar alle gronden, 24,5 ha, (naderhand in archief gevonden 25,5397 ha. P.B. red.) vandaan komen. Die staat nog aan de Barnewinkel 151 waar Wijkwerk heeft gezeten. Die gronden pachtte mijn grootvader indertijd van Het Apeldoornse Bosch, een joodse instelling, die in 1928 een boerderij in het leven riep voor eigen melkvoorziening. Ik heb het vanmorgen bij de afdeling Cultuurhistorie gemeld en ik hoop dat het een monument wordt. Mijn vader is in 1954 opvolgend pachter geworden. Eind jaren ’60 kwam de gemeente Apeldoorn met stadsuitbreiding en toen werd het bedrijf van 24,5 ha. (naderhand in archief gevonden 25,5397 ha. P.B. red.) in stukken verdeeld in verband met staduitbreiding, een snelweg, Biezematen. Er bleef een klein stukje over en mijn vader, als pachter, had het eerste recht van koop. Zo zijn wij aan de grond gekomen.
Ik denk dat daarmee al een belangrijke vraag is beantwoord. Als ik op die grond loop, denk ik aan vroeger toen ik daar hooi haalde, dat op de wagen oplaadde en mijn buurman ze met de gavel (=hooivork red.) opstak. Dan denk ik aan wortels en historie, maar niet direct aan dollartekens.
Ik begrijp dat de mensen die in de krant reageerden dat anders zien, maar voor mij is het niet anders. Grond is vrijheid, historie, leven, lief en leed, de koe in de wei en daarvoor betaal ik ook nog flink. Ik hoop dat ik het ook voor de mensen die vragen hadden voldoende heb toegelicht. Ik verlaat de zaal

Aldus Peter, die de zaal verlaat, aangezien later een discussie komt over de Ecofactorij.
Waarom doe ik dit?, simpel, om een einde te maken aan een niet zo nette discussie.

Foto en blog van StrangeArt, StrangeArt is de avatarnaam van Roelof Rump