Ian Siegal raakt de weinige Gigantbezoekers met zijn blues

Afgelopen weekend deed Bluesgigant Ian Siegal Apeldoorn aan. Een man met zijn staat van dienst verdient een uitverkocht huis. Niets was minder waar helaas. Voor Ian zijn opwachting maakte was het echter de beurt aan Duketown Slim om het spits af te bijten.

Imco Ceelen, zijn werkelijke naam, liet zien grote muzikale kwaliteiten te bezitten. Solo een voorprogramma tot een goed einde brengen is niet eenvoudig, maar Ceelen slaagde daar prima in. Een hele fijne stem die mij soms aan Willy Deville en soms aan John Hiatt deed denken, maar desondanks heel puur aandeed. Een mooie mix van Blues en country, gecombineerd met een fraaie expressie. Duketown Slim omringde zich slechts met gitaar en mondharmonica en dat deed hij zeer kundig. Het enthousiasme waarmee hij speelde was plezierig om te zien. Ik verwacht dat we Duketown Slim nog geregeld terug gaan zien in de Bluesclubs en op diverse podia.

Daarna werd het tijd voor de hoofdact, Ian Siegal. Deze bluesman staat bekend om zijn veelzijdige stemgeluid en daarin stelde hij niet teleur. Wat wel zeer teleurstelde was de opkomst van het publiek. Ik heb Siegal eerder gezien in een zeer goed gevulde zaal bij het North Sea Jazz Festival en bij de North Sea Jazz Club had hij zelfs een uitverkocht huis. In Apeldoorn wisten slechts een man of vijftig Gigant te vinden voor dit muziekspektakel. Ian omringde zich met een band waarvan hij zelf zegt dat het ”de beste muzikanten zijn waarmee hij ooit heeft gespeeld”. Drummer Raphael Schwiddessen speelde strak en bassist Danny van ’t Hoff liet ook zien een prima muzikant te zijn, maar het waren vooral de passionele gitaarsolo’s van Dusty Ciggaar die indruk maakten. Zelfs op het moment dat er tijdens een solo een snaar brak bleef Dusty doorspelen met een enorme intensiteit. Natuurlijk wist Siegal zelf ook zijn gitaar vakkundig te bespelen, maar bij hem viel vooral de veelzijdigheid van zijn stem op. Hij had een mooie zware stem waarin je duidelijk overeenkomsten kon horen met Tom Waits en Tony Joe White, maar een nummer verder kwam hij dicht bij de hoge stem van Joe Bonamassa. Genoemde namen zijn duidelijk inspiratiebronnen voor Siegal, maar vooral door zijn prachtige lyriek was het ook zeer authentiek. Zijn teksten waren bijna poëzie en vooral bij de rustige bluesnummers stond het kippenvel van ondergetekende regelmatig op de armen. Des te spijtiger dat een klein deel van het weinige publiek het nodig vond er vlak achter mij doorheen te schreeuwen om bijdehand te willen doen. Gelukkig wist het gros van de bezoekers wel de teksten te waarderen en zag je de emotie op hun gezichten bij de perfecte combinatie van muziek, stem en lyrics.

Los van de opkomst, iets waar Siegal geen debet aan had uiteraard, was er maar één ding aan te merken op het optreden en dat was de lengte van de gig. Het concert was te kort. Wellicht kwam dat door de publieke opkomst, wellicht door de extreme pijn in zijn rug, want hij was volgens eigen zeggen die dag door zijn rug gegaan. Dit zou ook de verklaring kunnen zijn dat Siegal water dronk op het podium. Niets voor hem, aangezien hij er om bekend staat tijdens de optredens een grootverbruiker van Jack Daniels te zijn.

Concluderend kan ik zeggen dat ik genoten heb van een uitstekend optreden en hoop ik dat een volgende keer meer mensen getuigen willen zijn van het vakmanschap van Ian Siegal en zijn uitmuntende band. Mochten er nu, na het missen van het concert, spijtoptanten zijn dan raad ik aan zijn nieuwste cd aan te schaffen, getiteld ”One night in Amsterdam”. Dit betreft een liveconcert van het reeds eerder genoemde uitverkochte optreden in de North Sea Jazz Club. Beter is het echter om er allen de volgende keer bij te zijn, want deze Bluesgigant verdient een uitverkocht Gigant!