Apeldoorn Evenementenstad: het Broeder Marcel Festival

Het overkwam me op een warme zomeravond afgelopen jaar; na een dag hard werken even ontspanning; een glaasje en een hapje. De keuze was snel gemaakt: een vriendelijk café met een mooi terras; heerlijk in de zon en een lekker wijntje. Even bijkomen van een dag vol kletsen; en omdat ik geen zin heb om een gesprek aan te gaan, pak ik de krant.

Iets verderop zit een groot gezelschap; luidruchtig lachend en roepend om Broeder Marcel. Had veel over hem gehoord, scheen een échte troubadour te zijn, spelend voor brood en whisky….maar……nog nooit gezien tot dat moment! Had geen enkele voorstelling van deze man; waarover zoveel wordt gesproken in de Apeldoornse binnenstad. Zou hij zich in dat gezelschap bevinden? Ik raak nieuwsgierig en merk dat het lezen van de krant me niet zo goed meer af gaat: de berichten uit de krant bereiken mij niet meer.

Het geluk is aan mijn kant: Er staat een man van rond de 55 op uit het gezelschap; grijzend haar, hij loopt naar binnen en komt met een drankje en…..een gitaar naar buiten; stemt deze even en ik hoor: Nights in White satin, never reaching an end; ….

Ik stop met het lezen van de krant en ik kijk en luister gebiologeerd: dit is dus Broeder Marcel; dit is hem écht. Van schrik verslik ik me in de wijn, spuug deze snel uit en loop naar binnen om een nieuw glas te halen. Daardoor krijg ik de kans om Broeder Marcel van dichterbij te bekijken. Even hebben oogcontact, maar door mijn verlegenheid loop ik snel door.

In het café is het druk; de stem van Broeder Marcel klinkt luid én binnen is in het café goed te horen.; ik hoor nu “Take me home, country roads”. Een bezoeker van het café is kennelijk niet zo’n fan van hem en zegt: “Take him home!”. Oei…, niet iedereen schijnt dus een fan van Broeder Marcel te zijn. Ik bestel mijn drankje, overwin mijn angst voor een confrontatie, loop weer naar buiten waar inmiddels Broeder Marcel aan het volgende lied is begonnen:

Gute Nacht, Freunde, es wird Zeit für mich zu gehen.
Was ich noch zu sagen hätte, dauert eine Zigarette und ein letztes Glas im Stehen.

Dit is dus de Broeder Marcel; troubadour; zingend en zichzelf begeleidend: over onbereikbare liefdes; over het verlangen naar vrijheid; altijd onderweg; koning en vaderland bedienend met poëtische liederen. Zonder impresario’s; zonder dure roadmanagers en zonder dure apparatuur zingt Broeder Marcel luid en duidelijk; spontaan als het hem uitkomt; niet afhankelijk van het publiek; zingt voor zijn plezier en zijn geliefde.

Het langslopend publiek blijft staan; Japanse toeristen raken verrukt en willen met hem op de foto. Er wordt geroepen om meer; om meer liederen. Waar blijft het lied “House for Sale?” roept een andere, wat grijzende man. Helaas Broeder Marcel is toe aan een drankje. “Het is niet altijd feest” roept hij vrolijk zwaaiend naar zijn fans.

Ik overwin mijn angst en kom met Broeder Marcel in gesprek; vraag om een CD en het antwoord is typisch Broeder Marcel: “Weet je wat het is, Pedro, daar word ik niet rijk van, maar die bazen van die CDfabriek; ik ga mijn eigen weg; my own way….en als mensen mij willen horen…..

Beste lezer, u heeft geluk……broedel Marcel krijgt een eigen festival:

Het Broeder Marcel Festival!
Broeder Marcel; een eigen festival? Jazeker; u leest het goed; een eigen festival!

Hou de media in de gaten; er schijnt inderdaad sprake te zijn van een Broeder Marcel festival: een festival wat spontaan zal ontstaan; zonder gepland tijdstip; zonder aankondiging; waarbij de liederen luid zullen klinken; waarbij T-shirts; asbakken, posters, lepeltjes, glazen etc. etc. met opdruk van Broeder Marcel te koop zullen zijn; een festival dat zich ongepland zal herhalen…..hou facebook, twitter en al die andere sociale media in de gaten.

Maak u op voor het Broeder Marcel festival; het wordt onvergetelijk; en als u het mist…..er zijn nog altijd de asbakken, de T-shirts, de lepeltjes, de posters…..