Ongemak: Een drukke bus

Ongemak zit hem in kleine dingen. Van het beide dezelfde kant uitwijken tijdens het passeren van een collega, piepende boxen tijdens een toespraak, tot een totaal misplaatste opmerking tijdens een oer-Hollandse ‘kringverjaardag’. In deze column neem ik jullie mee in ongemakkelijke en schurende situaties uit mijn leven. Want ergens geniet ik enorm van onschuldige, tenenkrommende situaties. 

Reizen met de bus is simpel: instappen, slapen, uitstappen. Zolang je dat niet vergeet, is er weinig wat mis kan gaan. Een busrit brengt je van A naar B, terwijl je zorgeloos geniet van een serie die al weken op je lijst staat of stiekem wat huiswerk wegwerkt. Zelf pak ik liever de bus dan de trein. Rustig stal ik mijn spullen uit en maak me klaar voor een aflevering van ‘Better Call Saul’. Perfecte timing: de rit duurt precies 40 minuten.

Maar het liep anders. Nog voordat de bus de hoek om ging, plofte er iemand naast me neer. Met een missie. Ze wilde praten. Haar blik, houding, alles schreeuwde: Dit wordt een gezellig gesprek! Alleen… ik had daar totaal geen zin in. Ik keek snel om me heen. Kon ik nog ergens anders zitten? Helaas. De enige andere vrije stoel was geblokkeerd door een tas die er uitzag alsof hij nooit meer zou verhuizen. Geen ontsnapping mogelijk.

Nu ben ik normaal gesproken best gezellig. Maar niet ’s ochtends. Voor 10 uur functioneer ik op halve kracht. Mijn noise-cancelling oordopjes zijn mijn redding: ze filteren alles weg. Of nou ja, bijna alles. Een gesprek speelt zich namelijk niet op de achtergrond af.

“En wat denk jij? Overleeft het kabinet deze klap?” vroeg ze ineens. ‘Overleef ik deze klap, in mijn nog niet helemaal wakkere gezicht?’ Ik voel een golf van paniek. Dit was niet zomaar een casual goedemorgen. Nee, dit was serieus. Een dwingende uitnodiging om de ochtend samen door te brengen, alsof we aan een onzichtbare talkshowtafel zitten. Hoe kom ik hier vanaf? Terwijl ik mijn hersens brak over een beleefde ontsnappingsroute, draaide een meneer verderop zich om en mengde zich in het gesprek. “Ik geef ze nog twee weken, maximaal,” voegt hij enthousiast toe.

Daar zit ik dan, gevangen in een gesprek over politiek. Mijn noise-cancelling oordopjes schoten tekort, en ik? Ik verlangde terug naar mijn serie, althans, de startknop heb ik überhaupt nog niet aangeraakt. Waarschijnlijk ligt het aan mij. Misschien moet ik opener zijn, wat toegankelijker zelfs. Maar op dit tijdstip, met mijn oordopjes in? Ik kan het gewoon niet forceren. Natuurlijk verwijt ik mijn vrolijk pratend in de ochtend-medemens niets, ik ben best jaloers.

Gelukkig strooide ik onbewust zand in de motor die het gesprek draaiende houdt: mijn medereiziger(s) merken dat ik hier niet voor gemaakt ben: “Welk kabinet?”. Het gesprek is klaar, tijd voor Netflix.

Een schurende ochtend, meh…