Femme Vanille: mierzoete zondagmuziek

Gigant Café is lekker vol op deze zondagmiddag. Wat blijkt? Femme Vanille gaat optreden. Het bandje uit Utrecht is de afgelopen tijd nogal positief in het nieuws geweest. Verwachtingen zijn daarom hooggespannen. Wat brengt Femme Vanille ons helemaal?

Een drummer, een plukbassist, een gitarist en een pianist begeleiden zangeres Karindra Perrier. Ik hoor jazz, pop, makkelijk in het gehoor liggende liedjes, zwoel gezongen, mooi gespeeld, soms vreemde maatsoorten en tempowisselingen. Lijkt het op dat bandje waar Janne Schra ooit in zong: Room Eleven? Ja, het lijkt op Room Eleven. Maar dan anders.
Ik hoor vooral lekker lome zondagmuziek. Prima om doorheen te praten. Dat doen velen in Gigant Café dan ook. Vele anderen zitten aandachtig te luisteren.

Het repertoire bestaat voornamelijk uit stukken van het recente The Coordinates Album. Maar: ‘Misschien dat jullie dit liedje wel herkennen,’ vertelt de zangeres halverwege het concertje. We krijgen I Feel Love (ooit vertolkt door Donna Summer) en ik herken het gelijk. We zijn niet helemaal debiel, zangeres. Ik vind ook nog eens dat als je een cover doet, dat je het je dan helemaal eigen moet maken en iets extra’s moet meegeven. Dat doet Femme Vanille in mijn ogen en oren niet. Mensen om mij heen vinden het wel heel prachtig. Dat mag.

Instrumentaal gezien staat Femme Vanille als een huis. De arrangementen klinken fris en toch vertrouwd. Over het algemeen zijn het langzame en lome nummers, met een enkele uitschieter waarin de gitaar de boventoon voert.
Het meisje Perrier heeft een fijne (piep)stem, die prettig in het gehoor ligt. Echter, als je ‘jazzy’ wilt doen, moet er wat mij betreft wel wat pit en een randje aan zitten en daar ontbreekt het nog aan. Wat achtergrondzang zou het wellicht krachtiger maken. 

Niettemin: Femme Vanille levert deze zondagmiddag een uiterst amusant uurtje. Gaat ze beluisteren!

 –
Apeldoorn, november 2013