Fragiele constante

Aan de stamtafel in het café zitten tegenover me twee mannen die te vroeg zijn, veel te vroeg en ze praten over hoe dat kan, dat ze te vroeg zijn. Ik lees de ochtendkrant en doe alsof ik het gesprek niet volg en kijk af en toe zo onopvallend mogelijk over ze heen naar buiten. Het zijn kunstenaars, dat maak ik op uit de flarden van zinnen die goed verstaanbaar zijn. Ze hebben het over krachtige dynamiek, weerbarstige beeldtaal, de fragiele constante, de beladen kleur, de geserreerde stijl en het illusionistisch diorama. Een van hen benadrukt dat vooral de conceptuele benadering belangrijk is en dat we dat niet moeten vergeten. Soms valt het gesprek stil, maar al snel, alsof er opnieuw begonnen moet worden, gaat het weer over dat ze te vroeg zijn en hoe dat nou kan.

Ik vraag waarom ze in Apeldoorn zijn en waarom te vroeg. Ze komen voor de fotografie, voor de verstilde beelden, de vastgelegde werkelijkheid en afdrukken van indrukken van het alledaagse. Voor grijstinten, oogstrelende kleuren, het diepe zwart en de emotie van het portret. Het is de krant, de schuldige met een artikel over Apeldoorn Fotostad. Zomaar zestig fotografen met zeshonderd foto’s en dat zes weken lang. Grote formaten in de buitenlucht, een voormalig schoolgebouw en andere locaties. Met een trotse, dankbare organisator en de stad Apeldoorn in vervoering. Maar ze zijn te vroeg.

Ik vertel dat ze 18 mei terug moeten komen, dan begint het met een opening, ‘n borrel, een toespraak, de fotografen en geen zeshonderd maar zevenhonderdvijftig foto’s.