Gigant film: ‘La vie d’Adèle’ – een weergaloos eerbetoon aan de liefde

Het mooie meisje Adèle is vijftien jaar. Ze zit op de middelbare school en komt uit een middenklassegezin. Net als alle andere meisjes uit haar klas is ze op zoek naar de liefde van haar leven. Als ze een relatie krijgt met de vriendelijke Thomas, blijkt dit toch niet te zijn wat ze ervan verwacht. Dan komt ze het mysterieuze, blauwharige meisje Emma tegen. Ze raken bevriend en Adèle ontdekt dat ze verliefd wordt. Het is het begin van een hartstochtelijke relatie.

Emma studeert Schone Kunsten en leeft in een kunstenaarswereldje waarin haar geaardheid geen probleem is. Adèle vindt het een stuk moeilijker. Ze houdt haar privéleven angstvallig geheim voor haar ouders en voor de collega’s van de kleuterschool waarop ze gaat werken. Als Adèle en Emma al enige jaren samenwonen, beginnen de frustraties en irritaties. Emma voelt zich tegengewerkt in haar carrière als kunstenares en is vaak niet thuis. Adèle blijft op zoek. Hun werelden blijken toch veel te verschillen.

Regisseur Abdellatif Kechiche neemt ruim de tijd voor zijn verhaal, maar ik verveel me geen moment. Integendeel: na meer dan drie uur (!) vind ik het jammer dat het is afgelopen en verlang ik stiekem naar meer.
La vie d’Adèle werd onderscheiden met een Gouden Palm op het filmfestival van Cannes en dat is niet verwonderlijk. De cameravoering is meeslepend en de acteerprestaties zijn subliem. De karakters van de hoofdpersonages worden grondig uitgewerkt, zodat ik dieper en dieper het verhaal in word gesleurd.

Actrice Adèle Exarchopoulos zet een prachtig meisje Adèle neer. We krijgen een indringend kijkje in haar leven en zien bijna alles. De mooiste beelden vind ik hoe ze slaapt, hoe ze spaghetti eet, hoe het snot uit haar neus loopt als ze gek wordt van verdriet, en die onzekere lachjes van verliefdheid.
In de kritieken was veel ophef over de minutenlange seksscènes. Wat zal ik daar eens over schrijven? Weet u wat? Daar ga ik niets over schrijven.

La vie d’Adèle is een weergaloos eerbetoon aan de liefde en dan vooral aan de eerste grote liefde. Het is een hartverwarmend, maar ook hartverscheurend verhaal over hoe de liefde ons leven stuurt, maar ook over de wonden die de liefde kan slaan. Uiteindelijk zuchten we diep, opdat we verder kunnen.
Gaat ‘m zien, deze prachtfilm.

–
Apeldoorn, november 2013