Kappen!

De herfst is mijn seizoen. Ik hou ervan. Ik word niet depressief van de vallende blaadjes, maar geniet van de kleurenpracht waarmee de bomen zich momenteel omringen. En eenmaal gevallen, kan ik er intens van genieten om door paden vol blad te lopen, lekker door het dorre blad te schoppen. Is de zomerzon mij vaak te warm, het herfstzonnetje kan me heel gelukkig maken.

Het stuk kanaal tussen de Laan van Mensenrechten en de Matenpoort is sinds mijn prille jeugd al een van mijn favoriete delen van Apeldoorn om langs te rijden. De Majestueuze bomen aan weerskanten van de weg. Bomen die de hele weg overkappen met de warme kleuren van de herfst: rood, oranje, geel. Alles omgeven door het poederige herfstlicht, dat door de bladeren word gefilterd. Je reed door een tunnel van kleur. Alles weerspiegeld in het stille water van het kanaal. Voor een paar honderd meter kon ik me in een andere wereld wanen.

Maar die pracht is over. Wat de reden is, weet ik niet. Het zal me ook een worst zijn. Misschien waren de bomen ziek of pasten ze niet meer in de veiligheidseisen. Feit blijft dat een groot deel van de prachtige, statige bomen gekapt zijn. Weg tunnel, weg gefilterd licht. Weg jeugdherinnering, weg droombeeld. Er staan nog wel een paar majestueuze bomen maar die worden afgewisseld door een paar lullige kleine iele boompjes die nog lang niet het statige van hun buurmannen gaan bereiken.

Nee, blij word ik niet meer als ik vanuit de Maten richting centrum rijd. Verdrietig eerder, het beeld dat ik heb, dat ik had is veranderd. Maar wennen doe ik er nog niet aan.