Pedro Waldenaar brengt nieuw boek uit: ‘Een plastic tas vol verhalen’

Pedro Waldenaar, synoniem voor Pieter Dirk Muijsert, brengt binnenkort zijn boek ‘Een plastic tas vol verhalen’ uit. Een boek waarin Pedro, inmiddels genietend van zijn pensioen, terugkijkt op zijn arbeidzame leven. Een reis die hem uiteindelijk in Apeldoorn deed belanden. Het is niet zijn eerste pennenvrucht. In 2019 gaf hij het autobiografische boekje Corné uit en in 2019 gaf hij samen met 10 Apeldoornse schrijvers en 1 fotograaf de bundel ‘Los Zand’ uit. Nu is het weer tijd voor een eigen bundel.

Wanneer heeft het schrijversvirus je te pakken gekregen?

“Ik ben van huis uit verpleegkundige en sinds 1986 was ik docent in de zorg. In in de jaren’90 vroeg mijn toenmalige werkgever of ik voor de opleiding lesboekjes wilde schrijven. Dat ging me eigenlijk heel goed af en dat werkte uitstekend. Daarnaast kwam ik eens iemand tegen op een bijeenkomst voor docenten die werkte  op een uitgeverij en die vroeg ook hoe ik het zou vinden om eens een boekje te schrijven. In mijn jonge jaren werd die ambitie me sterk ontraden door een juffrouw op de lagere school die zei dat ik wat Nederlands schrijven betreft helemaal achteraan de rij stond. Met andere woorden: er moet nog heel wat gebeuren om een goed product neer te zetten. Dus sinds die tijd was schrijven een utopie.”

Wat is voor jou de drijfveer of de motivatie om te schrijven; wat wil je de lezer vertellen?

“Wat de boekje betreft, is het verhaal heel simpel. De corona heeft in die zin positief gewerkt. Je zit veel thuis en dan ga je alles opruimen, zoals zoveel mensen. Je komt dozen met foto’s tegen en op een bepaald moment denk je ‘Wat heb ik nou aan die foto’s? ‘ en op die manier ontstaan er verhalen rondom die foto’s en de verhalen zijn ik het boekje gekomen. Dat is eigenlijk mijn drijfveer. Je gaat ordenen en kijken en ze vervolgens publiceren voor je omgeving, je kinderen, voor mensen die je kent. Om ze te laten zien: dit ben ik en dit is mijn afkomst en dan is het ook leuk daar een verhaal bij te maken. Zo kreeg het zijn vorm.”

Hoe waarheidsgetrouw is het, gelet op een feilbaar menselijk geheugen?

“Het is gegroepeerd rondom 15 verhalen, 5 thema’s van elk 3 verhalen: 3 ontmoetingen, 3 vrouwen, 3 hoogtepunten, 3 dieptepunten en 3 plekken. Voor mijn gevoel is het waar wat ik schrijf. Het is zoals ik het heb beleefd. Je herinneringen verkleuren wel, het is misschien wel mooier gekleurd dan het feitelijk was. Ik heb nog geprobeerd een verhaal te toetsen aan de collega’s uit die tijd. Ik heb alleen niemand te pakken kunnen krijgen, maar goed het is wel 50 jaar geleden. Ik heb zelf het gevoel dat het redelijk waarheidsgetrouw is.”

Je bent ook blogger bij Apeldoorn Direct. Is dat een mooie gelegenheid om te oefenen met schrijven?

“Het is zeker een mooie gelegenheid om te oefenen, vooral als je merkt dat het goed gelezen wordt. Ik heb er veel van geleerd. Je leert hoe je iets moet aanvliegen en op papier moet zetten, wat zet je er wel in en wat zet je er niet in, hoe begin je en hoe eindig je een verhaal? Dat is het punt. En nu al 1,5 jaar niets. Muziek en theater zijn mijn aandachtsgebieden en daar gebeurt nu niks.”

Heb je nog favoriete schrijvers waaraan je je spiegelt?  

“Ik heb inderdaad 2 schrijvers waarvan er een echt uitspringt  en dat is Richard Yates, een Amerikaans auteur, in 1992 overleden. Hij is bekend geworden met zijn boek ‘Revolutionary Road’ uit 1961. Hij is mijn meest favoriete schrijver. In zijn boeken ontrafelt hij de Amerikaanse droom van succes door de er achterliggende misère bloot te leggen. De eenzaamheid kruipt door zijn boeken heen. Het is geen opgewekte literatuur, hij schrijft met een zekere humor, scherp en geestig. Ik vind het de grootste Amerikaanse schrijver, mijn grote voorbeeld. Daarnaast ben ik ook een bewonderaar van de schrijver Jack Kerouac. Het gaat eigenlijk allemaal over naar buiten toe grote schijn naar binnen toe is er sprake enige ellende en verloedering.’

Wil je misschien nog iets kwijt over de inhoud van de bundel?

“Ik wilde een evenwichtig boek schrijven waarin hoogte en dieptepunten elkaar kunnen versterken Een leuk verhaal is nog mijn tijd als badmeester in de Biltse Duinen bij Utrecht, dat is een prachtig zwembad, het leek precies op het Boschbad en 65 jaar later ligt er bij wijze van spreken zo’n bad in je achtertuin.”

Wat kunnen we nog van je verwachten in de toekomst? 

“Ik ben nu bezig met te kijken naar het schrijven van verhalen over de 3 meest bepalende songs, de 3 meest bepalende boeken en de 3 meest bepalende films van iemand. Ik wil het dus breder trekken dan uitsluitend mijzelf. Je kunt daarbij ook nog denken aan de meest bepalende foto’s, schilderijen. Zo kom je ook weer op 15 verhalen uit. Zo’n project zou ik willen verbreden tot een vervolg op ‘Los Zand’. Daar kom ik nog wel op terug. Een roman hoef je van mij overigens voorlopig nog niet te verwachten.”

Tot slot, wanneer komt het uit en hoe kunnen de mensen het verkrijgen?

“Ik had eerst gedacht toen ik er aan begon om daarvoor een presentatie te geven met een drankje en een muziekje. Maar omdat het toch wel persoonlijk is, zie ik daarvan af. Mensen kunnen mij benaderen via Facebook. We maken dan een afspraak om het boekje persoonlijk te overhandigen. Ze kunnen mij ook een mail sturen naar pietmuijsert.zorg@outlook.com.”