Wëreldbänd zorgt voor mooie avond

Met een bezoek aan de ‘Wëreldbänd’ op woensdag 19 april stappen we terug in de tijd: op het toneel van de Rabobankzaal in Orpheus zien we een bont tafereel, dat ons het gevoel geeft dat we terug zijn in de jaren ’30 van de vorige eeuw: een rokerige ruimte waarin de muziekinstrumenten worden klaargezet, de muzikanten zenuwachtig hun attributen nog een inspecteren en met een angstige blik de zaal in kijken: wat zal het vanavond weer worden? Wat voor publiek zullen we nu weer ontmoeten?

In tegenstelling tot de spelers verheugt het gemêleerde publiek zich op een ontspannen voorstelling. Vanaf klokslag 20.00 uur ondergaan we een show, die werkelijk waar, geen minuut verveelt: we hebben niet de minste aanvechting tussendoor op onze smartphone te kijken: en dat zegt wel wat.

We zien en horen de ‘Wëreldbänd’: vijf heren die ons laten kennis maken met een absurdistische, komische wereld, waar je als kind altijd al van droomde. Multitalenten, die de uitdragerij van muziekinstrumenten perfect beheersen en ons het gevoel geven dat we in een combinatie van kermis en circus zijn terechtgekomen. Variété, slapstick, een band: het is totaaltheater.

Een paar hoogtepunten uit deze geordende chaos:
De schaatser, die een gehavende zwaan ontdekt, de drummer, die zwierend en zwaaiend over het toneel wordt geslingerd, waarbij de discolichten ons brengen in het sprookje van 1001 en 1 nacht, de gospelachtige sfeer, waarbij de hele zaal meeklapt en meedeint, de drukke Italiaan die het publiek verleidt om met ballen op blikken te gooien, die ons verleidt om met een nepgeweer op een drumstel te schieten, het kussengevecht tussen de zaal en de band aan het eind. Als kind droomden we van dit soort dingen, die eigenlijk niet mochten.

De mooiste act is de artiest, die aan het eind van zijn carrière nog moet optreden, die als het ware het toneel wordt opgesleurd om zijn nummers te doen. De artiest moet blijvend geld opbrengen, ook al is hij niet meer van deze wereld. De artiest, die de tekst van het lied ‘Unforgettable’ steeds maar weer vergeet: drama met een knipoog, indringend en ontroerend gebracht.

En natuurlijk zijn er zwakke momenten: elkaar met muziekinstrumenten op het hoofd slaan, de verleidingsscene met een vrouw in het publiek: ach dat zien we te vaak en is niet origineel meer. Maar toch: het is een mooie onvergetelijke avond en we zijn blij dat we er getuige van waren. En als ze volgend jaar terugkomen? We gaan erheen. Dit wil je graag nog een keer meemaken. En dat hebben we niet zo gauw.

Orpheus, woensdag 19 april ’17′, de Wëreldbänd

Pedro Waldenaar en Peter Vroon