Asselsestraat zwaait icoon en edelsmid Cees de Vries uit

Bakkersvrouw Clara ten Veen zal haar buurtjes missen. Meer dan veertig jaar deelde ze lief en leed met Cees en Helga de Vries. Vanmiddag (23 december), tegen de klok van vier uur liet het echtpaar de rolluiken van hun winkel aan de Asselsestraat zakken. De edelsmid houdt het op bijna 67-jarige leeftijd voor gezien. Zijn dochters en echtgenote lieten een traan, de Vries zelf trok opgewekt de deur achter zich dicht. ,,Het is mooi geweest. Heel mooi, dat wel.’’

Buurvrouw Ten Veen heeft ze aan de Asselsestraat zien gaan en komen. Van slijter Willy Vloon tot groetenboer Slijkhuis. En nu neemt ze afscheid van weer een icoon uit de straat. ,,Gezellige buren’’, zegt ze. ,,Ik zal ze missen.’’

Cees de Vries zelf is opvallend nuchter, enige glazen witte wijn ten spijt. Zijn dochters zijn bij het afscheid, net als wat buren en vrienden. Kort voor vier uur komen twee mannen, zakenvrienden uit Zwolle, binnen. Hun busje staat gereed om een vitrinekast te vervoeren die straks dienst zal doen op beurzen. Komende week verdwijnen andere kasten naar een nieuwe eigenaar.

Athalie van Beek uit Putten is niet aanwezig. Zij neemt de winkel over. De de Vriesjes hebben hun laatste dag intiem willen houden. Athalie mag vanaf januari dat wat aan sieraden rest aan de man/vrouw brengen. ,,De voorraad is flink geslonken’’, zegt De Vries. ,,We hebben goed uitverkocht.’’

Bekende Apeldoorner

Het is hem al die jaren voor de wind gegaan. Eerst in een pandje vlakbij Middellink, negen jaar later in het pand waar hij naam heeft gemaakt. Alleen in dat eerste jaartje ontbrak Helga. De twee ontmoetten elkaar in tapperij Den Olifant waar wijlen Hans van Rijkswijk de scepter zwaaide. Twee geboren en getogen Apeldoorners. De vader van Helga was ook al zo’n bekende Apeldoorner: fotograaf Stokhuyzen. Cees blikt nog even terug. Naar een recente opdracht voor een 35-jarig huwelijk, een ring met briljanten. Zijn sluitstuk. En naar de Wilhelminaring natuurlijk die hij in 2006 voor de beeldhouwer Maria Roosen maakte. Lastige klanten? Cees moet echt graven in zijn geheugen. ,,Ja, eentje. IK zou een ivoren kruisje niet goed hebben ingekort. Terwijl de klant er bovenop stond.’’ Hij kan zich nog kwaad maken over zoveel onrecht.

Cees wijst op een werkbank en een lamp van de hand van binnenhuisarchitect Gerard Möhlmann. Ook hij is al jaren niet meer onder ons. Maar Cees is still going strong. Over de toekomst en een zwart gat maakt hij zich geen moment zorgen. Twee dagen per week zijn ingevuld met het geven van cursussen edelsmeden. In Harderwijk en in Gigant. Zo geeft de pensionado zijn kennis door. Hij zegt ook opgelucht te zijn. ,,Je moet toch een keer stoppen. Dit het juiste moment. Helga en ik kijken terug op mooie jaren. Die herinnering nemen we mee.’’