In Beeld: Gert Klomp en Riet Bloem

Ken je de Paradiso-vouwwagen nog? Deze ooit zo populaire vouwwagen is ontworpen in de jaren’60 door de Apeldoorner Gert Klomp. Tot eind jaren’80 zijn ze in Apeldoorn geproduceerd, in totaal zijn er duizenden van gemaakt. Beeldend kunstenaar Rietje Bloem, partner van Gert, bestierde van 1988 tot 2002 de tuinen van Riet Bloem onder de naam ‘De Rietbloem’ aan de Zuidbroekseweg. Een oase van rust en bloemenweelde op 1,5 hectare grond, nu behorend tot de wijk Zuidbroek. Na een aantal jaren verblijf in het Zuid-Frankrijk en het idyllische Zuid-Limburgse Vaals zijn ze sinds een paar jaar weer neergestreken in Apeldoorn.

Hoe is de Paradiso tot stand gekomen?

Gert: „Mijn broer wilde een klapcaravan maken en vroeg of ik hem daarbij wilde helpen want ik kon lassen en nog veel andere zaken. Zo zijn we begonnen in de schuur naast het huis van mijn broer. Eerst een chassis gemaakt en toen opgebouwd. Dat was eigenlijk de eerste Paradiso, allen heette hij nog niet zo. Meer een eerste prototype met alles erop en eraan. Deze was vierkant, later heb ik dat allemaal ronder gemaakt. De meubeltjes waren afzetbaar en kon je op elkaar zetten tot stahoogte. Ik zat toen in de constructie en wilde wel wat anders. Ik fietste altijd langs Tiemessen aan de Vlijtseweg. Ik stapje naar binnen en zei, ik wil wel autoplaatwerker worden, ik ben van alle markten thuis.

Hij vervolgt: ,,Ik kon daar zo beginnen. Mijn baas, Dion Tiemessen kende mijn broer en heeft die eerste vouwwagen van hem gekocht. Dion’s broer Joop vond het maar niks, maar vroeg na een tijdje of ook niet zo’n ding voor hem kon maken. Dat vond ik prima, maar wel in de avonduren. Dion maakte een hoekje voor me vrij in de werkplaats. Ik kon het gereedschap wat ik nodig had kopen. Ik had zo net ruimte genoeg. Als ik dan overdag met mijn gewone werk bezig was, zagen de klanten waar ik mee bezig was en vroegen waar ik mee bezig was en zo groeide de belangstelling. Het eerste jaar hebben we er twee verkocht.”

Hoe heeft de Paradiso zich uiteindelijk ontwikkeld?

Gert: „Op een gegeven moment kregen we een ‘roaming hut’, zo’n halfronde Amerikaanse, golfplaten loods van 11 bij 7 meter. Daar kon ik er zeven in kwijt. Ik kreeg er een paar jongens bij waarover ik de leiding had als bedrijfsleider. Ieder jaar ging ik naar de RAI om te zien wat er allemaal aan nieuwtjes en verbeteringen te zien waren. Het laten maken van die mallen kostte je duizenden guldens. Ik maakte dus zelf alle moedermallen in polyester en die moesten perfect zijn. Elk jaar weer een nieuwe achterkant omdat dat er weer dingen waren veranderd aan het ontwerp. Op een gegeven moment maakten we er 34 in de week en werkten er zo’n 30 man. Met een Fiat 600 met trekhaak ging ik met de vouwwagen op pad. De mensen keken er verbaast naar, maar de wagen had heel weinig luchtweerstand. 34 jaar heb ik daar gewerkt en daarvan zo’n 30 jaar vouwcaravans gebouwd.  Daarna samen met Rietje voor de Rietbloem gewerkt. Nadat ik weggegaan was, zijn ze er een paar jaar later mee gestopt.”

Dan naar jou, Riet. Wat betekende de Rietbloem voor je?

„De Rietbloem, als ik er aan terugdenk was dat een hele bijzondere tijd. Je hebt soms allerlei idealen in je hoofd die je wil verwerkelijken. Een ideaal van mij was tuinen te maken waar mensen konden komen, waar ik beelden in kon zetten en andere creatieve dingen kon laten zien. Een plek voor mensen om heerlijk te ontspannen, een soort park waar ze gewoon zichzelf konden zijn, met vriendinnen afspreken om wat te drinken. Ze konden naar het atelier gaan om schilderijen te bekijken of ze konden cursussen nemen, workshops in de zomer. De activiteiten breidden zich maar uit. Ik zat zelf met grote ogen te kijken hoe dat liep, het groeide als kool. Dat had je van tevoren niet kunnen bedenken. Ik had steeds gevisualiseerd wat ik wilde gaan doen neer zetten. Dat kon niet zomaar, ik zat in een rijtjeshuis, drie kinderen, ik was alleenstaande moeder, ik gaf les op scholen. Ik gaf les aan de volksuniversiteit in tekenen en schilderen, dus dat was zomaar niet te doen. Maar toen kwam buurman Gert om de hoek kijken.”

Riet gaat verder: ,,Gert zocht een boerderijtje om in te wonen en ik had plannen, die hebben we samen doorgesproken. Maar er gebeurde voorlopig nog niets, ik kon dat zelf niet voor elkaar krijgen. Na verloop van ongeveer een jaar of 2 nam Gert weer contact op te laten zien wat het kan gaan worden. Hij legde uit waar ik moest zijn. Ik kwam daar aan en kreeg kippenvel van mijn tenen tot mijn kruin. Het was precies zoals ik het getekend had. Ik zag een ligstoel buiten en met een biertje in de hand diepgaand met elkaar gesproken. Zo is het begonnen en het is nooit meer anders geworden. De tuinen groeiden steeds verder uit en de activiteiten namen steeds verder toe. Inspiratie workshops met meer dan 100 mensen, uitgebreide schildervakanties en ga zomaar door. Later werden we een zeer gewilde trouwlocatie. We scoorden het hoogste van iedereen. Ze hebben nog wel gevraagd of ik BABS (Buitengewoon Ambtenaar Burgerlijke Stand) wilde worden, maar dat heb ik niet gedaan.”

Je bent beeldend kunstenaar, wat is de ontwikkeling die je hebt doorlopen en waar sta je nu?

Riet: „Het zit er natuurlijk al in van jongs af aan in. Door als kleuter in de klas te zitten en te zien dat de juffrouw op het schoolbord met krijt narcissen gaat tekenen en daar tussendoor konijntjes laat huppelen, als kind dacht dan vol verbazing: hoe kan dit? Daar werd de verbeelding geboren. Hinkelbanen maken op straat, vlak na de oorlog waren er weinig middelen. Zo is schilderen, net als hinkelen, ook een beetje wiebelen op één been, welke kant ga je uit. Werken met krijt vind ik nog steeds heel leuk. Ik heb LO Tekenen gedaan en ik heb voor de klas gestaan in het middelbaar onderwijs. Kunstenaars die ik bewonder zijn Chagall, Dali, van Gogh, ik noem er maar een paar. De emotie bij van Gogh, het surrealisme van Dali. Als je schildert kan er van alles gebeuren, er zijn geen beperking, dat vind ik erg leuk. Foute perspectieven, dingen die echt onmogelijk zijn.”

Wat was de aanleiding om uit Apeldoorn te vertrekken?

Riet: „We zagen hele hoge fabrieken  verschijnen en de bebouwing kwam steeds dichter bij. Ze gingen hijen en bouwen. Met zoveel rommel om ons heen konden we geen mensen meer ontvangen. We hebben toen zelf het initiatief genomen om ermee op te houden. De grond is weer verkocht aan de gemeente. Daarna hebben we ons in Zuid-Frankrijk gevestigd in de buurt van Narbonne. Een exotische, tropische tuin ontworpen en aangelegd met onder andere  grote agave planten en palmbomen. Heerlijk genoten van de rust. Maar wel altijd bezig.”

Wat hebben jullie daar allemaal gedaan?

Riet: „Een exotische, tropische tuin laten aanleggen naar ons ontwerp met agaveplanten en palmbomen en dergelijke. De tuin was 1 hectare groot. Heerlijk genoten van de rust. Maar wel altijd bezig. Daar hebben we 3 jaar gezeten en daarna terug naar Vaals in Limburg. Een plek waar we voorheen altijd naar toegingen om weer op verhaal te komen. In Vaals hadden we een oud vakwerkhuis, van 400 jaar oud. Ik had daar een atelier en een galerie, een heerlijke logeerplek voor iedereen die langs kwam. En ni sinds 3 jaar weer in Apeldoorn.”

Gert: „Die palmbomen had ik in de buurt bij een kwekerij zien staan. Het was nog een hele klus om die in de grond te krijgen. Ik had de tuin helemaal omheind voor de privacy.”

Waar zijn jullie nu nog mee bezig?

Riet: „Van mei tot en met september houden we de eerste zondag van de maand zijn de galerie en de tuin open voor publiek. Vorig jaar was dat heel gezellig. In de winter maak ik dan nieuw werk om te laten zien. De nieuwe expositie draagt het thema ‘De Natuur als Theater’.”

Gert: „Ik houd me nu voornamelijk bezig met de tuin en de klusjes rondom het huis.”