In Beeld: Guus Essers speelt van jazz tot rock

Wie in Apeldoorn de naam Guus Essers laat vallen denkt meteen aan jazz. Toch is dat wat kort door de bocht. Essers begon zijn muziekcarrière als Apeldoornse scholier in een popgroep. En dat genre heeft hij ook als jazzmusicus nooit verloochend. Het is dan ook niet meer dan logisch dat Guus, zijn (jongere) broer Cees en twee andere strijdmakkers vanavond (zaterdag 2 november) hun opwachting maken op de veertiende editie van de Soos Reünie. Onder de vlag van Guus Essers Classic Rockband.

Het zal de broers Essers worst wezen van welk etiketje anderen hen voorzien. Ze gaan er voluit tegenaan, voldoen steevast aan de hoge verwachtingen, maar ze zouden zichzelf verloochenen als ze niet zouden afsluiten met dat waar ze heel goed in zijn: lekker pingelen uit de losse pols.

Dat begon al op de middelbare school. ,,Cees en ik hebben het altijd leuk gevonden om te improviseren. We onderscheidden ons van andere covermuzikanten. We kregen te horen dat het op jazz leek wat we deden. Oke, prima, dan noem je het maar jazz. We hadden daar nog helemaal geen weet van.”

Toch ging het snel met de twee. En met de andere leden van de HBS band Ambrozia die vooral muziek vertolkte van Chicago en Santana. De band viel op en mocht op tournee door Duitsland. ,,Een waanzinnige tijd”, zegt Guus Essers lachend.

Maar het wordt nog veel gekker als de band een contract krijgt voorgeschoteld om in de musical Hair te spelen. ,,Dat was de tweede lichting van Hair. Voor de optredens in de theaters moesten we ons op het Museumplein in Amsterdam verzamelen. Daar vertrok de bus. Ik was een jaar of achttien en zat nog op school. Ook op zaterdagochtend. Na het vijfde uur met ons Renaultje naar Amsterdam. Het hele land gingen we door en deden wat God én de duivel verboden hadden. Zo hebben we het leven leren kennen. Twee jaar lang. Heel bizar. Het After Woodstock-sfeertje. Daarna werd het tijd om wat serieuzer te worden. Cees ging fysiotherapie doen, ik ben Nederlands gaan studeren.”

De toetsenist op stoom. Vertelt hoe hij als jongen Groningen verruilde voor Apeldoorn. Vader was dominee. ,,Van hem heb ik de retoriek geërfd.” Moeder – ze is onlangs overleden – was de meest muzikale thuis. ,,De liefde voor de muziek is mij genetisch aangereikt. Mijn moeder was pianiste en zong, tot haar 88-ste heeft ze pianoles gegeven.”

In 1974 kwam hij in een heel ander circuit terecht. Dat van de chique Echoput waar gasten met Kerstmis niet alleen op culinaire hoogstandjes, maar tijdens het diner ook op muziek werden getrakteerd. Guus serveerde er de stemmige noten. Iets later haalde de Keizerskroon de gebroeders Essers naar de Loseweg. Gedurende 25 jaar was het Trio Guus Essers er het huisorkest. ,,Van alles hebben we daar gespeeld. Jazz, pop, licht klassiek. Alles eigenlijk, behalve hoempa en de top 40. Enige smaak kon het publiek daar niet worden ontzegd. We hadden ook The Beatles en Stevie Wonder op repertoire. Heerlijke muziek om op te improviseren. Een beetje in de sfeer van Pim Jacobs en Louis van Dijk.”

Guus laat zelfs het woord carnavalsmuziek vallen. ,,Vergelijk het met de bakker. Die bakt ook van alles. Van krentenbrood tot roggebrood en dat wat daar tussenin zit zal ik maar zeggen. Allround, ja. En uiteraard met mijn broer. Wij zijn als een Siamese tweeling. Ik hoef maar twee tonen te spelen en hij weet welk liedje het gaat worden.”

Zijn parttime muziek studie aan het conservatorium komt ter sprake, de pianolessen die hij geeft en uiteraard Gigant waar hij zich als promotor van jazz manifesteert in de hoop dat de vonk zal overslaan naar nog meer Apeldoornse podia. Hij mikt op toegankelijke jazz voor een breed publiek en betrekt daarbij muzikanten uit stad en ommeland. In eerdere gesprekken liet Guus al weten helemaal achter het initiatief van Miriam Barendregt, de directeur van Orpheus staan. Haar eerste jazzfestival in een groot aantal zalen en ruimtes van het theater kende een redelijk succes en volgend jaar krijgt dat festival in ieder geval een vervolg. In hoeverre Guus Essers daarbij muzikaal betrokken raakt is nog in de nevelen van de toekomst gehuld. Maar als bezoeker kunnen ze op hem rekenen.

Spetterende finale op Soos Reünie

En dan de Soos Reünie. Naast broer Cees speelt Henk van Rossum mee. In het dagelijkse leven hoofd vakdocent elektrische gitaar. ,,Hij leidt jonge Eric Claptons op”, licht Guus toe. En als verrassing verschijnt in de laatste set ook Jos Veldhuizen (ex Flavium) ten tonele om Guus Essers Classic Rock Rock Band bij te staan tijdens een spetterende finale.

O ja, Flavium. Guus zou het bijna vergeten. ,,Weet je dat die bij ons in het voorprogramma stonden toen we met onze schoolband in Duitsland optraden? Mooi man.”

En de jeugdhonken (soos) van vijftig jaar geleden, heeft Guus (67 inmiddels) die zelf ooit van binnen gezien? ,,Uiteraard hebben we daar gespeeld. Soos 59, de Groene Fles, Waterloo Station. Die sfeer kunnen we in het Sprengeloo ook verwachten. Muziek uit de jaren zestig en zeventig. Maar ook deze keer blijven we dichtbij onszelf. Met enige improvisaties. Ja, je mag dat gerust een kruidige jazzsaus noemen.”

Soos Reünie, school Sprengeloo aan de Sprengenweg 81. Zaterdag 2 november van 19.30 tot 24 uur. Meer informatie over onder meer de kaartverkoop: www.soosreünie.nl