In Beeld: Jubileum Don Quichotte met zwart randje

Ze hadden zich het jubileum van Don Quichotte heel wat feestelijker voorgesteld. Tegen weerbarstige windmolens lijken Kees Roos en zijn partner Lotte Nuyten beter bestand dan tegen een ongrijpbaar virus.

Op de kop af 20 jaar bestaat hun restaurant aan de Van Kinsbergenstraat en de kans dat ze de 21 gaan halen achten ze even groot als het sluiten van een tot voor kort bloeiend bedrijf waar 5 personeelsleden volledig emplooi vonden en nog eens 10 krachten op parttime basis wekelijks actief waren. ,,Het is fifty-fifty”, zegt Kees Roos die het in den beginne met zijn compagnon precies 1,5 jaar uithield en nu al jaren met zijn levensgezellin een ijzersterk horecakoppel vormt. ,,We staan met Don Quichotte op, en gaan ermee naar bed”, zeggen ze in een restaurant waar opeengestapelde tafels en stoelen een triest decor vormen en het geroezemoes van stemmen en het gezellige getik van messen, vorken en lepels node wordt gemist.

Dag in, dag uit

Lotte is bescheiden en wil eerst wat kwijt. ,,Kees is met dit restaurant begonnen. Hij is er al 20 jaar bijna iedere dag mee bezig en zie wat hij hier heeft opgebouwd met zijn team. Geweldige en betrokken mensen, waarvan een aantal hem heel lang trouw bleef. En blijvend, want vervangend bedrijfsleidster Marika loopt al 16 jaar rond en chef-kok Martin is er bijna net zo lang. Ik ben er pas later bij gekomen om hem bij te staan en te ondersteunen. Niet meer dan normaal, vind ik, want in de loop der jaren is er zoveel meer bij komen kijken aan administratie, richtlijnen, social media et cetera dan in het begin dat je dat ook eigenlijk niet meer alleen kunt doen. Daarnaast vind ik het heerlijk om gastvrouw te zijn in DQ. Kortom, ik vind het super leuk er zo mee bezig te zijn en doe het met liefde.”

Het verhaal van Kees en Lotte wijkt nauwelijks af van andere horrorstory’s uit de horeca. Het stille water staat hen aan de lippen, niets is er meer dat bruist. Alleen de bankrekening dan, die stroomt alsmaar leger. Wat het extra triest maakt, is dat het duo in hun vierde lustrumjaar nagenoeg al het spaargeld, inclusief een erfenis, in de nu 20 jarige zaak hebben geïnvesteerd. In moderne apparatuur, mooi glaswerk, betere wijnen en vooral in bekwamer en daardoor beter betaald personeel. Omdat het goed ging en er in het weekend heel wat avonden waren dat een tafel twee keer werd verkocht. Hard werken was het, maar met plezier. Ook voor Lotte, arts van origine, die haar baan in de zorg al in een eerdere relatie verruilde voor de zorg voor haar kinderen.

Lange adem

Kees kende ze al van de middelbare school in Arnhem. Ze zaten onder meer in de zogeheten kantinecommissie en hadden zowaar 5 weken verkering. ,,Totdat ik aan de dijk werd gezet”, zegt Kees met een lach. Hun wegen gingen uiteen. Lotte studeerde medicijnen, een studie die ze succesvol afsloot. Kees strandde op de universiteit (filosofie en Frans) en belandde in de horeca waarin hij zich opwerkte tot hoofd van de bediening in een gerenommeerd Arnhems restaurant. Hij zou er zijn latere compagnon ontmoeten en uiteindelijk in Apeldoorn neerstrijken. Eén van de moeilijkste horeca-steden van het land. Want wil je het hier maken, dan moet je een lange adem hebben. Lukt het, dan houd je er een hondstrouw publiek aan over. Zo was het 20 jaar geleden, zo is het nog.

Nog een getal speelt een rol in Kees’ en Lotte’s leven: 27. Want zoveel jaar na hun eindexamen troffen ze elkaar weer. En van het een kwam het ander. Kees zwaaide inmiddels na afscheid van zijn compagnon te hebben genomen alleen de pollepel in Don Quichotte. Nu vormen Lotte en Kees een twee-eenheid. Lang hield Kees zijn levensgezellin buiten de zaak, maar onvoorziene omstandigheden noopte Mariska om de hulp van Lotte in te roepen. Niet voor medische ondersteuning, maar om de afwas te doen en bij te springen waar het nodig was. Kees was daarvan overigens niet op de hoogte. Hij lag ziek op bed.

Tropenarts

Lotte’s rol binnen Don Quichotte is organisch gegroeid. Langzaam dus. Maar ze voelde zich vrijwel meteen thuis op haar toen nog bescheiden plek. De zorg die ze onder meer als tropenarts in een afgelegen negorij in Zuid-Afrika had verricht, kende overeenkomsten met die van de aandacht voor de gast in de horeca. ,,Je zou dat misschien niet verwachten, maar toch zie en voel ik dat zo. Intermenselijk contact heb ik altijd belangrijk in mijn leven gevonden. Net als dingen organiseren en mensen een beetje verwennen. ”

Daarom hoopt ze net als Kees zo op een versnelde besluitvorming van het kabinet om regels te versoepelen. Om afwegingen te maken die zowel de volksgezondheid als de economie ten goede komen. ,,Al brengt dat ook weer problemen voor de bedrijfstak in het algemeen mee en voor ons in het bijzonder” , zegt Kees. ,,In het restaurant staan de tafels dicht op elkaar en in de tuin is het niet veel anders. Dan is die anderhalve meter afstand die je in acht moet houden heel lastig. En dat zal wel moeten wil je omzet kunnen draaien. Normaal kunnen we bij grote drukte ruim 60 couverts op één avond aan. Aan dat getal zal je nu dus bij lange na niet komen. Dan moet je heel goed berekenen of het rendabel is om je restaurant open te houden.”

Klassiekers

Een groot feest, net als 10 jaar geleden, zit er dan ook niet in. Laat staan een driegangen menu van 20 euro, zoals voor het begin van de coronacrisis de bedoeling was. ,,Met onze klassiekers van de afgelopen 20 jaar. Denk aan scampi’s met bacon, ajam smoor, boeuf au bleu, brownies en tiramisu. Dat kan als we weer mogen werken echt niet uit.”

Roos-kleurig is de toekomst dan ook niet. Maar Kees is creatief en heeft al vaker voor hete vuren gestaan. Als jonge zelfstandige ondernemer had hij naast zakelijke meningsverschillen ook te maken met een weerbarstige stad die nieuwkomers in de horeca bepaald niet meteen omarmt. De Grote Sprong Voorwaarts maakte hij dankzij een journalist van de Stedendriehoek die een lovende recensie schreef. ,,Fred Onstein. Hij komt hier nog steeds met zijn partner. ,,De dag na dat artikel zat de zaak vol en dat is zo gebleven.”

Zegeltjes

Al ging de crisis van 2008 ook aan hem niet voorbij. Maar een zegeltjesactie van Albert Heijn deed de lijn weer stijgen. ,,Zo zagen we nieuwe gezichten in het restaurant. De drempel werd voor een bepaalde groep verlaagd door die actie. Soms hebben mensen een zetje nodig. Het leverde ons een enorme verbreding op. Je zag ook dat vaste gasten ineens vaker kwamen. Je geeft door zo’n actie wat weg, maar wij kregen er veel voor terug.”

Mochten ze overleven, dan zullen ze langer door moeten werken en kan Kees een vervroegd pensioen vergeten. Kees en Lotte schatten dat ze 2 tot 3 jaren nodig hebben om weer wat vet op de botten te krijgen. Ze hopen dat straks ook de theaters weer open zijn. En de bioscoop. Want Don Quichotte is ook buiten de plaats bekend. Ze merken het meteen als James Bond hier een première beleeft. En als Orpheus weer een kaskraker weet op te voeren. Maar vooralsnog zijn er slapeloze nachten. Hoop doet echter leven. Vaste gasten steken hen digitaal een hart onder riem. Ook steunen sommigen hun lievelingsrestaurant door waardebonnen te kopen die ze straks mogen verzilveren. Don Quichotte mag dan een ridder van de droevige figuur zijn en af toen wankelen, hij heeft zich inmiddels nagenoeg onsterfelijk gemaakt.