In Beeld: Kees Blom, meester van ’t tegenlicht

Vraag: wat hebben de cabaretière Lenette van Dongen, oud-burgemeester Fred de Graaf, publicist/programmamaker Jacques Klöters en de buurman van de paus met elkaar gemeen? Antwoord: Allen zijn fan van kunstschilder Kees Blom en hebben werk van hem aangekocht. Morgenmiddag (zondag 10 november) opent Kees Blom zijn eigen galerie op het Schumann Park, het industrieterrein aan de Europaweg. Een mijlpaal in het leven van de 51-jarige Apeldoorner die is doorgedrongen tot de top van hedendaagse realisten.

Zeker, Blom en zijn vrouw hebben onder meer in het centrum van Apeldoorn naar een geschikt pand gekeken, maar vooralsnog is Kees beter af op een locatie waar het makkelijk parkeren is en de snelweg zich op een luttel aantal minuten rijden bevindt. Degenen die belangstelling hebben om een schilderij van hem te kopen, komen uit het hele land en kijken niet op een kilometer meer of minder. Apeldoorn is voor hem als markt nauwelijks interessant.

Blom kan het zich zelfs permitteren om grote kunstbeurzen zorgvuldig te kiezen. Alleen die er toe doen en zo exclusief zijn dat ze met name door mensen met een dikke portemonnee worden bezocht, zijn voor hem nog interessant. Zijn meest vermogende kopers staan voor een niet onbelangrijk deel in de Quote 500. Maar in zijn werk dingt hij niet naar hun smaak of gunsten. ,,Ik maak wat ik mooi vind”, zegt de kunstenaar die wars is van kapsones. ,,Eigenlijk doe ik dat nu ook als ik een opdracht krijg. Als er onderwerpen bij zijn die ik beslist niet wil maken, denk aan donkere achtergronden, dan verwijs ik de opdrachtgever graag naar collega’s door. Ik heb en maak er ook geen tijd meer voor. Mijn agenda zit behoorlijk vol.”

Timmerman van weleer is niet meer

Het moge duidelijk zijn, de timmerman van weleer die in het verleden nog wel eens bijkluste om in wat slappe kunsttijden de eigen broek op te kunnen houden, is niet meer. Sinds een paar jaar richt Kees zich volledig op het schilderen en zijn masterclasses. Verdeeld over 4 dagdelen wordt er onder zijn leiding geschilderd door ruim 30 cursisten. In de galerie op het bedrijvenpark dat ondanks de bescheiden afmetingen van alle gemakken is voorzien. Van douche en toilet tot keukentje.

Wie denkt dat alles groot en groots is aan Kees Blom heeft het mis. Althans nu nog, want zijn werk hangt inmiddels ook in het (verre) buitenland en hij is niet aan Apeldoorn gebonden. De kans dat hij ooit nog eens verkast naar iets groters is levensgroot. ,,Dan moet je denken aan een galerie met mijn eigen werk en een beeldentuin. En die beelden zijn voor alle duidelijkheid niet door mij gemaakt.”

De toekomstmuziek die hij ter plekke componeert laat wat uitvoering betreft nog wel even op zich wachten. Niettemin ziet hij zijn nieuwe galerie als een opmaat naar meer. Aan de andere kant heeft Kees niet zoveel ruimte nodig. Hij maakt grote schilderijen, maar meer dan zes tot zeven kan hij niet laten zien. Nieuw werk en zogeheten giclees, hoogwaardige reproducties die met behulp van een inkjet-printer worden gemaakt en met het blote oog van de leek nauwelijks van het origineel zijn te onderscheiden.

Vier nullen

Zo hangt er in de nieuwe galerie een reproductie van een kom, een van de favoriete onderwerpen binnen de stillevens van Kees Blom. Met name de plaatselijke pers dook er bovenop toen er ineens een bedrag dat je met vier nullen schrijft voor werd neergeteld. Voor de kunstenaar en de mens Blom was de belangstelling van de scribent aanzienlijk minder groot.

En daarmee doe je Kees Blom tekort. Zijn werk kenmerkt zich onder meer door tegenlicht en de ruimte om het geschilderde stilleven heen. Met het onderwerp letterlijk als centraal middelpunt. Zo bereikt hij een effect dat zijn gelijke niet of nauwelijks kent. Het fruit of de kom op het doek lijkt te zweven. ,,Dat is mijn handtekening”, zegt hij met een glimlach.

Zijn voorbereiding is zorgvuldig. En dan hebben we het niet alleen over het mengen van de verf en het gebruik der penselen. Voordat Kees in zijn atelier achter zijn huis in Apeldoorn-Zuid daadwerkelijk gaat schilderijen, zit zijn schilderij al in zijn hoofd. Is alles netjes voorbereid en weet hij precies wat hij gaat doen, dan is het tijd om de hond uit te laten. Goed voor mens en dier. Terug van de wandeling gaat hij aan het werk. Wat er vervolgens met hem gebeurt, laat zich naar zijn zeggen lastig omschrijven. Maar het komt er op neer dat hij alle tijd en ruimte vergeet. Hij gaat op en wordt één met hetgeen hij op doek zet.

Uit zijn woordenboek geschrapt

Die doeken zijn zoals gezegd fors. Een voorzien van een krachtige lijst die door zijn buurman, meester-lijstenmaker Jan Gerritsen is vervaardigd. Alles wat in de galerie aan origineel werk is te zien is van een recente datum. Want het woord opslag is uit het woordenboek van Kees Blom geschrapt. Niets, maar dan ook niets heeft hij op voorraad. Alles wat hij heeft gemaakt is verkocht. Zelfs de helft van wat nu in de galerie hangt heeft al een koper gevonden. De andere schilderijen staan op de nominatie om zondag nog van eigenaar te verwisselen.

Kortom, Kees Blom uit Apeldoorn is hot. Hij heeft het tij ook mee, want realisme doet het goed. Dat bewijzen musea als More is Gorssel en Ruurlo en Møhlmann in Appingedam. In dat laatste museum is werk van Kees Blom te vinden.

CODA heeft zich , geloof het of niet, nog niet gemeld. Ondanks het feit dat Kees Blom was genomineerd voor de Van Reekum Cultuurprijs van 10.000 euro die de Van Reekum Stichting heeft uitgetrokken voor een kunstwerk van Apeldoornse bodem. Een Blommetje zou in de collectie niet misstaan en is nu nog enigszins betaalbaar.

Hoe anders is het met de miljonair die Kees Blom niet bij name wil noemen. De man bezit over de hele wereld riante optrekjes waar hij bij tijd en wijle vertoeft. ,,In vrijwel al zijn villa’s hangt een schilderij van mij”, zegt Kees met enige trots. Ook de man die in de schaduw van de Sint Pieter bijna bij de paus op de tafel kan kijken, wenst anoniem te blijven. Zijn laatste klant? Kees moet even nadenken. ,,Eh, dat was de president directeur van de NS, de Nederlandse Spoorwegen.”

De schilder zelf noemt zich een echte fruitboer. ,,Ik eet geen fruit, maar ik schilder het graag.” Ook aan een stilleven met gevogelte of ander wild zoals we dat van oude meesters kennen zou hij zich wel eens willen wagen. ,,Ja met een fazant of zo. Ik schilder lieve dooie beesten dan levende. Al heb ik niets met vanitas in de vorm van schedels. Dat is me te obscuur. Ik ben een man van het licht. Dat is heerlijk om te schilderen. O ja, voor ik het vergeet, we houden in de galerie ook lezingen. Dat doet een kunsthistorica uit Epse. Ze kan er boeiend over vertellen. De eerstvolgende keer gaat het over portretten. Weer iets heel anders dan wat ik doe. Maar de manier waarop Wil Tiemens vertelt, spreekt mij heel erg aan. Ik laat me graag in haar verhaal meeslepen.”