In Beeld: Linn de Groot- anders dan anderen
Door David Levie
Je zit boordevol talent, maar het komt er soms op beslissende momenten niet uit. En dat alles doordat je brein zoals insiders zeggen anders bekabeld is.
Linn de Groot lijdt aan de neurologische aandoening ADD. Aan doorzettingsvermogen ontbreekt het de 32-jarige Apeldoornse niet. Wel loopt ze als het om werk gaat vaak tegen muren op die ze niet kan slechten. Ook al ben je een geschoolde vormgever, illustreer je als de beste en maak je indruk met je tekeningen en portretten. De Bijstand is dan je financiële vangnet. “Maar”, zo zegt Linn. “Ik kan zoveel meer. En dat wil ik graag laten zien. Als ik de kans maar krijg.”
In haar mars
We zouden in het gesprek met Linn uitvoerig in kunnen gaan op de stoornis die haar leven voor een deel bepaalt. Ze heeft er ook geen problemen mee om daarover te praten. “Maar je loopt dan het risico dat de nadruk komt te liggen op de dingen die je niet kunt of waarin je niet goed bent. Terwijl ik het juist wil hebben over de dingen die ik wél kan.”
Wie haar artistieke werk nader bekijkt, ziet meteen wat ze in haar mars heeft. Haar portretten en actieschetsen hadden zonder meer een plek gekregen in de jaarlijkse Zomerexpositie met Apeldoornse ontwerpers, beeldend kunstenaars en fotografen. Maar dan zal ze tot 2022 moeten wachten. Want Het Virus maakt voor het tweede achtereenvolgende jaar een dergelijk evenement onmogelijk. Ook de jaarlijkse kunstwandeling in het voorjaar door het stadscentrum van Apeldoorn is een dergelijk lot beschoren. Dit jaar opnieuw geen Kunstroute dus. Pech voor Linn. Ze had dankbaar van deze podia gebruik gemaakt, want zoveel kansen om zich te manifesteren had het leven tot nu toe voor haar niet in petto.
Pers
Ze herinnert zich die ene keer, alweer jaren geleden, toen ze bezig was haar studie grafische vormgeving, illustratie en webdesign aan het Cibap, de creatieve vakschool in Zwolle af te ronden. In die dagen zette Bert Diks in zijn toenmalige atelier in een voormalig bankgebouw aan de Paslaan de deuren wagenwijd open voor aanstormend talent uit de regio. Haar installatie (2×2 meter) maakte indruk en ze haalde de pers. Ook al door het afwijkende en daardoor prikkelende thema dat ze aan het werk verbond: in de voetsporen van depressie. Dat ze met indrukwekkende cijfers slaagde behoeft verder geen tekst en uitleg.
Toch is het halen van diploma’s voor mensen met ADD allesbehalve vanzelfsprekend. Het klimaat op en van het onderwijsinstituut speelt een grote rol. Op het ROC voelde Linn zich absoluut niet thuis en ook een studie aan de HKU (Hogeschool voor de Kunsten) bracht haar uiteindelijk niet wat ze ervan had verwacht.
Om toch enigszins een beeld van Linn te krijgen gaan we iets dieper in op zaken waar ze tegenaan loopt. Ze geeft onmiddellijk toe dat een baan van 9 tot 5 niets voor haar is. Al werkte ze nog niet zo heel lang geleden met veel plezier bij een Apeldoorns bedrijf waar artisticiteit en prestatie hand in hand gaan. Maar ook dat bedrijf is onderhevig aan de gevolgen Het Virus. Wellicht had Linn in andere tijden wel kunnen blijven. En dan is er nog de bureaucratie die het naar haar zeggen in haar geval lastig maakt om met behoud van uitkering ervaring op te doen.
Concentreren
Met deadlines zegt ze geen problemen te hebben. Maar zich concentreren is soms een ander verhaal. Waar het wel schuurt vat ze kort en bondig samen. “Ik mis overzicht en ik kan niet plannen.”
Op dergelijke krachten zit het bedrijfsleven zeker nu niet te wachten. Laat staan dat werkgevers haar een vaste baan aanbieden. Bovendien is er zelden een baas die zich in haar problematiek verdiept. Dan zou hij weten dat het niet aan zelfdiscipline ligt, maar aan een brein dat nu eenmaal anders werkt. Een van de weinige kansen is een eigen bedrijf. Linn is echter een realist. “Dat zou ik heel graag willen. Maar dan met een partner die de financiële kant op zich zou willen nemen. Ik ben niet commercieel. Daar heb ik hulp bij nodig. Ik zou me het liefst helemaal willen richten op de creatieve kant. Ik hou ervan om op dat vlak uitgedaagd te worden. Grafische vormgeving, zo breed mogelijk. En illustreren.”
Ook de fotografie heeft haar aandacht. Maar ze gaat dan wel een stapje verder. “Alles moet tegenwoordig worden vast gelegd, vooral op social media. Ik heb als fotograaf gemerkt hoeveel foto’s er per festival worden gedeeld. We worden overladen met honderden plaatjes van slechts één weekend. Zo’n aantal verliest na verloop van tijd zijn waarde en roept nauwelijks nog emoties op bij de kijkers.
Haar bedrijfje ScribbLinn komt met een alternatief. Ze spreekt van een nieuwe en persoonlijke benadering. “Geen snapshots, maar snapsketches.”
Dat vraagt om tekst en uitleg. “Ik creëer met Scriblinn niet alleen een uniek aandenken voor de bezoekers, maar lever ook entertainment bij het maken zelf. Mensen vinden het namelijk ook super leuk om mee te kijken hoe de illustraties live vorm krijgen. Het is naar mijn mening een heel fijn gevoel om deel te zijn van een beweging die mensen inspireert om even niet naar hun kleine telefoonscherm te kijken maar omhoog en om hun heen. Dat ze weer interactie hebben met elkaar en hun omgeving.”
Festival
Ze vervolgt: “Terug naar de basis. Schoonheid in je opnemen die normaal snel ongemerkt aan je voorbij raast. Ik loop rond en zoek naar interessante focuspunten. Dat kan van alles kan zijn. Denk daarbij aan details wat betreft de aankleding, een geanimeerde groep mensen, leuke objecten. Ik probeer een verhaal te vertellen met de schetsen zodat de kijker een gevoel krijgt bij de scène en wat er zich afspeelt op dat moment. De stijl en materialen die ik gebruik hangen af van de sfeer en het soort het festival. Ieder festival is anders en dat zie je terug in mijn werk.”
“Ik vind het mooi om met mijn illustraties een gevoel op te wekken, mensen anders te laten kijken en ze zo te inspireren. Het is bovendien weer eens iets anders dan foto’s. Er is iets met schetsen dat een grotere diepte van geluk met zich meebrengt simpelweg door ernaar te kijken. Ik vind het magisch en gedenkwaardig. Ik denk zelfs dat je het karakter van de artiest er van kan aflezen.”
Een mondvol. Linn knikt. “Het gaat er uiteindelijk om dat ik mensen wat blijer wil maken. Een kleine glimlach teweegbrengen. Als me dat lukt, vind ik mijn werk geslaagd.”
